‘Na meer dan veertig jaar huwelijk barstte de bom en kon ik het niet meer’
Maar Melanie had nooit kunnen vermoeden dat dit zo zou eindigen.
Mijn man was altijd al een einzelgänger die zich niet al te veel aantrok van mijn schema en dat van onze kinderen. Ik denk dat ik dat na al die jaren wel geaccepteerd had. Maar nadat hij een TIA had gehad werd hij ook lastig. Onhandelbaar soms en vaak onredelijk. Het viel me steeds moeilijker om met hem te leven. Het idee dat ik zo naar mijn graf moest werd ondraaglijk en op een dag kon ik niet meer. Ik trok eerst een maand bij mijn broer en zijn vrouw in om op adem te komen. Toen werd me duidelijk dat ik niet meer naar hem terug kon en voor een scheiding zou gaan.
Vanaf het moment dat ik hem die boodschap ging brengen sloeg hij helemaal door. Hij was niet langer alleen onredelijk en onhandelbaar maar werd ook agressief. Hij weigerde om mee te werken aan een convenant. Weigerde om het onderwerp scheiding überhaupt te bespreken. Mijn broer probeerde te bemiddelen maar werd ongeveer het huis uitgegooid. De zus van mijn man deed zelfs een poging om het gesprek op gang te brengen, maar met hetzelfde resultaat. Het deed onze kinderen pijn om hun vader zo te zien, maar zij zagen ook in dat het voor mij niet te doen was om met hem verder te gaan. Ze probeerden hem te helpen, maar hij schold ze het huis uit.
Na een half jaar soebatten besloot ik om er een advocaat op te zetten. Door zijn onverzettelijkheid en onredelijkheid was het geduld bij mij op. Het begon met een reeks brieven van mijn advocaat die consequent werden genegeerd. Het enige wat hij deed was schelden. In ons dorp was iedereen inmiddels door hem op de hoogte gebracht en als ik daar nog eens mijn gezicht liet zien – ik had ter overbrugging een appartementje voor mezelf gehuurd – dan werd ik met de nek aangekeken.
En toen werd ik op een ochtend door onze jongste zoon gebeld. Totaal over zijn toeren. Pappa had die nacht opnieuw een TIA gehad en was met spoed opgenomen op de intensive care. Het zag er niet goed uit en als ik hem nog wilde zien, kon ik maar beter snel komen. Ik schrok er zelf van dat ik geen enkele behoefte voelde om hem te zien. Zelfs al was dit de laatste kans, dan liet ik hem het liefst aan me voorbijgaan. Een uur later belde mijn oudste dochter. Pappa was zojuist ingeslapen en dat was volgens de artsen maar beter ook omdat hij er dit keer niet goed uit zou zijn gekomen. Ik ben naar zijn begrafenis gegaan. Verdriet voelde ik er niet bij. Alleen opluchting dat een scheiding nu niet meer nodig was.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
