‘Ik ken de verhalen heus wel, over vrouwen die bij hun man blijven omdat ze willen geloven dat dit echt de laatste keer was. En ik heb die vrouwen altijd keihard veroordeeld.’
‘Eerst werd hij alleen maar driftig. Sloeg met de deuren, beukte een keer een gat in een deur, schreeuwde zo hard dat ze hem aan het einde van de straat konden horen. Maar fysiek geweld tegen mij… Als iemand mij een paar jaar geleden gezegd zou hebben dat hij dat in zich had, zou ik het glashard hebben ontkend.
De eerste klap volgde op een van zijn woede-uitbarstingen. Onze zoon was nog een kleuter en zat in een fase waarin alles ‘nee’ is. Op zo’n middag van de hele tijd alleen maar ‘nee’ schoot hij opeens verschrikkelijk uit zijn slof. Hij sloeg zo hard met zijn vuist op tafel dat ik mijn zoontje ineen zag krimpen van angst. Ik zei tegen mijn man dat hij zich moest beheersen, dat dit me echt te ver ging. Dat was de trigger. Hij werd zo woest dat hij uithaalde en me met zijn vlakke hand keihard in mijn gezicht sloeg. Ik was zo ontdaan dat ik niet eens kon huilen. Toen ik een beetje tot mijn positieven kwam heb ik mijn zoontje opgepakt en ben ik met hem de deur uitgegaan. Nog geen tien minuten later ging mijn mobiel al. En die bleef gaan totdat ik opnam.
Honderdduizend excuses kreeg ik. Hij wist ook niet wat hem bezielde, maar dat hij te ver was gegaan, 100% zeker! Nooit zou dit meer voorkomen, beloofde hij. Echt nooit meer. Toen we thuiskwamen stond hij huilend in de deuropening, zo’n spijt had hij. Ik ging hem nog troosten ook. Zei dat we dit maar snel moesten vergeten. Want dat is wat ik zelf heel erg graag wilde. Doen alsof dit nooit gebeurd was. Bij een man met losse handjes blijf je immers niet en aan vrouwen die dat wel doen zit ook een steekje los en bovendien zijn dit toestanden uit asociale milieus en asociaal ben ik niet.
Na die eerste keer ging het lang goed en kon hij zelfs zijn driftbuien goed beheersen. Ik geloofde op een gegeven moment dat die ene keer helend was geweest voor hem. Dat hij zich zozeer schaamde dat het iets in hem veranderd had. Tot die dag. We hadden afgesproken dat hij ’s avonds thuis zou zijn met ons zoontje zodat ik met vriendinnen uit eten kon en opeens wilde hij daarvan terugkomen. Ik zei dat hij de boom in kon en dat hij wel degelijk thuis moest blijven omdat we dat nu eenmaal hadden afgesproken. Alsof de duivel bezit van hem nam, zo erg was het. ‘Jij gaat mij niet vertellen wat ik wel en niet moet doen, hoor je me?’ Hij gilde het uit en op hetzelfde moment kreeg ik zo’n dreun dat ik mijn evenwicht verloor en tegen de grond klapte.
Ik ken de verhalen heus wel, over vrouwen die bij hun man blijven omdat ze willen geloven dat dit echt de laatste keer was. En ik heb die vrouwen altijd keihard veroordeeld. Na de tweede keer kwam ook een derde keer en die was wéér erger dan daarvoor. Na elke uitbarsting neem ik me heilig voor dat ik dit niet meer pik. Toch laat ik me elke keer weer ompraten en heb ik het er met niemand over. Uit schaamte en uit angst voor oordelen. Maar dat dit niet zomaar overgaat, daarvan ben ik inmiddels overtuigd. Dat dit het einde van mijn huwelijk betekent, ook dat is me duidelijk. En ik denk dat ik daar inmiddels ook wel vrede mee heb.’
Riannes naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
Door: Redactie Franska.nl
