Franska.nl

Na drie maanden moeten horen dat je baby niet jouw baby is?

Ik moest het bericht twee keer lezen voordat de impact ervan tot me doordrong.

Het gaat hier om twee Amerikaanse stellen. Beide in september 2019 bevallen van een babymeisje dankzij een ivf-behandeling. De ene vrouw een weekje na de andere en allebei stantepede in de zevende hemel. Al hadden Daphna en haar man Alexander – als ze heel eerlijk zijn – al snel een raar onderbuikgevoel over de wat donker uitgevallen huidskleur van hun dochtertje. Een gevoel waar ze eerst geen gehoor aan gaven, maar wat ze uiteindelijk toch niet konden blijven negeren, waardoor ze tot een DNA-test besloten die hun leven totaal op z’n kop zette.

 

Hun babymeisje bleek namelijk niet hun babymeisje te zijn maar het babymeisje van een ander echtpaar. Tegen de tijd dat aan het licht kwam dat de betreffende ivf-kliniek in Los Angeles twee embryo’s had verwisseld waren ze drie maanden met hun baby onderweg. Drie maanden, te beginnen met de geboorte. Hoe bizar om er pas later achter te komen dat je zwanger bent geweest en bent bevallen van het kind dat noch jouw bloed, noch dat van je man heeft? En hoe pijnlijk dat je drie maanden aan een stuk dag en nacht met je kleintje in de weer bent. Voeden, wassen, aankleden, knuffelen, troosten, sussen, houden van en dan… niks meer.

 

Omdat dan het bericht komt dat jouw kindje al die tijd bij een ander echtpaar verderop in de stad was. Dat jouw kindje groeide in de buik van een vrouw die je niet kent en ter wereld kwam in een huis waar je nog nooit geweest bent. Natuurlijk wil je je echte eigen kindje zien en vasthouden en nooit meer loslaten. Maar het kindje waar jij van bevallen bent zit inmiddels ook onder je huid en in je hart en daar afstand van te moeten doen doet onwaarschijnlijk veel pijn. 

 

Afgelopen week spanden de beide ouderparen een rechtszaak aan tegen de vruchtbaarheidskliniek die dit op haar geweten heeft. Ze beschuldigen de kliniek van medische wanpraktijken, contractbreuk, nalatigheid en fraude en eisen een niet nader gespecificeerde schadevergoeding. Hoewel geen enkele vergoeding het trauma kan helen dat deze ouders opliepen. Vooral het besef dat ze hun eigen kindje nooit hebben voelen trappen in hun buik, is onverteerbaar. Dat ze nooit tegen hun eigen kindje hebben kunnen praten en er geen band mee op hebben kunnen bouwen in een fase die er zo toe doet.

 

Enige lichtpuntje in dit verhaal is dat alle vier de ouders in elkaars leven willen blijven met het idee om samen ‘een groter gezin te smeden’. ‘Want zij waren net zo verliefd op onze biologische dochter als wij – en omgekeerd.’