Franska.nl

Na die aanrijding door een fatbike is zijn leven niet meer hetzelfde

 

Als de zoon van Beate door een fatbike wordt geschept spat zijn droom voorgoed uit elkaar.

 

Ik zit thuis in de woonkamer achter mijn laptop te werken als ik mijn zoon Nils van 14 zachtjes vanaf de bank hoor zuchten. Hij ligt languit op de bank en probeert zichzelf wat meer rechtop te zetten. Niet omdat hij lamlendig aan het spijbelen is, maar omdat hij veel pijn heeft aan zijn hoofd en knie. Vorige week is hij aangereden en moet nu herstellen omdat zijn kruisbanden zijn gescheurd en hij een flinke hersenschudding heeft. Maar dat is niet het enige. De veroorzaker van het ongeluk was een jongen van zijn eigen leeftijd die op een fatbike zat en gewoon doorreed toen Nils kermend van de pijn op het asfalt lag.

 

Het was het einde van de middag toen ik in een vergadering mijn telefoon een paar keer achter elkaar hoorde trillen. Ik geneerde me nog omdat ik hem steeds af hoorde gaan, maar toen hij voor de vierde keer ging, besloot ik hem toch uit mijn tas te pakken om te kijken wat er aan de hand was. Ik zag het nummer van Nils en nam geïrriteerd op. Wat kon er nou zo belangrijk zijn dat hij me juist nu moest storen?

 

Maar toen ik vroeg wat er was, hoorde ik een vreemde stem aan de andere kant van de lijn. Een mannenstem zei dat ik niet moest schrikken, maar dat hij naast Nils zat. Dat hij was gevallen, op zijn knie. En dat ze nu aan het wachten waren op een ambulance. Direct hoorde ik het bloed in mijn oren suizen en greep ik naar een pen en een papiertje om te noteren waar hij precies was. Op een druk kruispunt vlak bij school. Juist daar waar jongeren zo vaak net even door rood fietsen.

 

Talloze keren heb ik het daar al met Nils over gehad. Hoe gevaarlijk ik die plek vind en hoe stom het is dat ze daar niet opletten. Maar toen ik vroeg hoe het ongeluk was gebeurd, hoorde ik de vreemde man zeggen dat Nils gewoon pas netjes overstak toen het licht op groen sprong, maar dat hij opeens van rechts geraakt werd door een jongen die met grote snelheid op een fatbike reed. Die jongen is zelfs helemaal over Nils’ knie heen gereden omdat hij niet op tijd kon remmen. Maar toen hij zag dat Nils op de grond lag, is hij er als een haas vandoor gegaan. De man die ik aan de lijn had, heeft alles zien gebeuren, maar kon niets doen om hem te laten stoppen. Hij zag alleen dat die jongen een zwart sweatshirt droeg met de capuchon over zijn hoofd getrokken. Het gebeurde in een flits, en weg was hij.

 

Eenmaal in het ziekenhuis bleek de knie van Nils behoorlijk gehavend te zijn. Zijn voorste kruisbanden zijn gescheurd en voorlopig moet hij dus heel rustig aan doen en misschien volgt er later nog een operatie. Dubbele pech voor Nils, want hij was net gescout door een voetbaltalentcoach en zou deze weken beginnen aan een traject om in de jeugdselectie te komen.

 

Zijn droom valt nu compleet in duigen omdat de revalidatie van zijn knie lang gaat duren. Bovendien is het nog maar de vraag of Nils zo zal herstellen dat hij op zijn oude niveau terecht zal kunnen komen. Volgens zijn behandelend arts is die kans niet zo groot en moet hij er rekening mee houden dat hij voortaan alleen nog maar voor de lol een balletje kan trappen en dat voetballen op hoog niveau er niet meer inzit.

 

Hartverscheurend nieuws, omdat voetbal voor Nils zijn lust en zijn leven is. Al jaren kan hij de discipline opbrengen om naast school gedisciplineerd te trainen om zijn droom werkelijkheid te laten worden. En die droom waar hij zo hard voor heeft gewerkt heeft, klapt nu dus in één keer uit elkaar door zo’n rotjoch op een fatbike die hem onderuit heeft gereden. Woedend ben ik erom en ik snap zijn machteloosheid zo goed. Want het ongeluk dat niet had hoeven gebeuren als dat joch Nils gewoon voorrang had gegeven. De politieagent die ik later nog sprak, zei dat zij dit soort ongelukken steeds vaker zien, maar dat zij zonder duidelijk signalement niets kunnen doen. Bovendien heeft de fatbike geen kentekenplaatje en er rijden zoveel jongens met een zwart sweatshirt op zo’n fiets door de stad.

 

Ik klap mijn laptop dicht en loop met een glas water en paracetamol naar Nils toe. Als ik het met pijn vertrokken gezicht van hem zie, weet ik niet wat ik erger vind: dat zijn toekomst er nu voor altijd anders uit zal zien en hij nooit zal weten of hij profvoetballer had kunnen worden, of dat hij na het ongeluk voor oud vuil op straat werd achtergelaten door een verschrikkelijk asociaal iemand die het niet nodig vond om naar mijn zoon om te kijken.