Franska.nl

Na bijna twee jaar raakt Gerda’s geduld op

 

‘Ik heb schoon genoeg van een mopperende, klagende, zuur kijkende man.’

 

 

‘Het begon met rugpijn. Dat leek eerst op een hernia, maar dat bleek het bij nader onderzoek toch niet te zijn. Maar de pijn bleef en dat was mijn man, die van nature echt wel tegen een stootje kan, aan te zien – wat ik maar al te goed kon begrijpen. Net toen zijn rug na meer dan een half jaar tobben een heel klein beetje beter leek te gaan, verstapte hij zich en verrekte hij zijn knie. Die was in no time dik en gezwollen, waardoor hij op aanraden van de huisarts drie weken rust hield. Dat deze tegenvaller zijn weerslag had op zijn humeur kon ik me wederom goed voorstellen en daarom bleef ik geduldig. Ook als hij snauwde, ook als hij me wéér om koffie, een glaasje of een boterham vroeg en ook als hij me geen antwoord gaf of deed alsof hij me niet hoorde. De verbintenis tussen ons was niet voor niets in voor- en tegenspoed, zo hield ik mezelf voor.

 

Na een bezoek aan de orthopeed werd er slijtage in zijn knie vastgesteld. Wel vervelend, maar nog niet versleten genoeg voor een nieuwe knie. Vrolijk doorhobbelen dus maar, zo luidde het opgewekte advies. En paracetamol tegen de pijn en desnoods nurofen als paracetamol niet genoeg werkt – wat het inderdaad niet deed. Toen we meer dan een jaar onderweg waren stond mijn man op een ochtend op met een nieuw pijntje: er zat iets niet goed in zijn hiel, zei hij met een pijnlijk gezicht en dat bleek hielspoor te zijn. Het lijkt erop dat hij zichzelf met steeds een verkeerde houding van de ene in de andere blessure heeft geholpen.

 

Die hiel is erger dan zijn rug en pijnlijker dan zijn knie, zegt hij – en ik geloof hem. Alleen raakt mijn geduld op. Het kost me de grootst mogelijke moeite om aardig te blijven, om niet te mopperen omdat alles al die tijd op mij alleen neerkomt. Ik loop me te verbijten als hij met zijn voet omhoog en een boek in de hand vraagt of ik even een kopje thee voor hem kan zetten. Ik probeer mezelf keer op keer opnieuw in te prenten dat dit voor hem allemaal stukken vervelender is dan voor mij, maar de rek is eruit. Na bijna twee jaar heb ik schoon genoeg van een mopperende, klagende, zuur kijkende man. En toch kan ik hem ook niet aan zijn lot overlaten.’

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.