Mum shaming
Geen enkele moeder heeft de wijsheid in pacht. We zijn allemaal goedbedoelende amateurs.
De baby van vriendin A heeft moeite met slapen. Maar dat komt volgens vriendin S omdat vriendin A hem dat nooit heeft geleerd. Ze geeft de baby veel te veel aandacht en nu is de baby een monster geworden en eigenlijk is dat gewoon haar eigen schuld. Want ja, ze laat haar kind niet genoeg met rust, ze loopt altijd maar met hem op de arm en ze had hem natuurlijk al veel eerder naar de crèche moeten brengen. Nu we het er toch over hebben: eigenlijk is vriendin A een complete #fail als moeder. We bedoelen dit niet verkeerd hoor, we zijn gewoon heel erg ongerust.
Mum shaming is niets nieuws. Vijftien jaar geleden schreef ik al een stuk voor JAN magazine waarin ik vertelde dat ik gek werd van alle kritiek op mijn moederschap. Mijn zoon was een pittig typje in zijn jonge jaren en ik had mijn handen er vol aan om hem in goede banen te leiden. Volgens buitenstaanders was ik te soft, te jong en die korte rokjes die ik droeg hielpen ook niet mee. Dat mijn dochter zich altijd keurig gedroeg en met twee woorden sprak, werd nooit meegenomen in de evaluatie.
Weet je wat het is? Geen enkele moeder is perfect. En kinderen zijn geen automaten waar je een kwartje instopt en waar vervolgens een kauwgombal uit rolt. Met een baby haal je een wildvreemde in huis. Het mag dan wel jouw DNA hebben, je zult bij ieder kind de gebruiksaanwijzing moeten uitvinden. Bij sommige kinderen gaat dat heel makkelijk en bij sommige kinderen (lees mijn zoon) duurt het jaren voordat je een goede modus operandi hebt gevonden die voor iedereen werkt. Met ‘voor iedereen’ bedoel ik ook voor jezelf. Misschien was het voor mijn zoon beter geweest als ik honkvaster was geweest en een strengere opvoedstijl had gehanteerd. Maar zo ben ik niet. Je kunt natuurlijk best een stukje opschuiven in wat voor jezelf fijn en handig is, maar je kunt je niet als moeder transformeren tot een geheel ander mens en al helemaal niet achttien jaar lang. Moeder zijn is geen rol die je speelt. Moeder, dat ben je. Eigenlijk moet je gewoon een beetje geluk hebben dat jouw natuurlijke opvoedstijl past bij het karakter en het temperament van je kind.
Sommige kinderen zijn supermakkelijk. Die slapen meteen na de geboorte al door en kun je lekker in de wipstoel laten terwijl jij wijn drinkt met je vriendinnen. Sommige kinderen, zoals mijn dochter, krijsen negen maanden lang de oren van je hoofd tot op het punt dat je ze uit het raam wilt gooien en ontpoppen zich daarna tot het meest schattige dreumesje ter wereld. Wat ik wil zeggen is: dat je kind makkelijk is, zegt niet per se dat jij een goede moeder bent. En als je kind moeilijk is, zegt dat net zomin. Bovendien veranderen inzichten over opvoeden de hele tijd. Heb ik zelf nog met enige regelmaat een corrigerende tik op mijn bil genoten, tegenwoordig willen we vooral dat ons kind gelukkig is.
Het enige wat je kunt doen is van je kind houden. Liefde is niets anders dan volledige acceptatie. Accepteer wie je kind is, probeer hem niet te veranderen in iemand die hij niet is en je bent al een heel eind. En natuurlijk doe je heel erg je best, in de wetenschap dat je in sommige gevallen de plank totaal mis zult slaan en het soms wonderwel goed uitpakt. Soms ben je moe en chagrijnig, andere dagen ben je liefdevol en geduldig. En dat hoort er allemaal bij. Daar leren kinderen óók van.
Als het gaat om je medemoeders: wees alsjeblieft een beetje mild voor elkaar. Vraag of je iets voor iemand kunt doen in plaats van iemand te veroordelen. Bied een luisterend oor in plaats van meteen met je advies klaar te staan. Geen enkele moeder heeft de wijsheid in pacht. We zijn allemaal goedbedoelende amateurs.
