Moment van de waarheid: welke Engelse drop moet weg?
Onze lieve collega’s van FavorFlav hebben van eten hun vak gemaakt. Je moet bij deze lekkerbekken zijn voor de beste recepten, geinige weetjes en de laatste eettrends. Willen wij natuurlijk ook van op de hoogte zijn. Vandaag: Moment van de waarheid: welke Engelse drop moet weg?
Uit diepgravend onderzoek werd duidelijk dat Bounty de minst favoriete celebration is. Onze blik richtte zich op de zak Engelse drop: wat doen die vieze blauwe spikkel-dingen daar nog in? En wie zit er eigenlijk te wachten op de bruine sandwiches? Tijd voor een analyse.
Sowieso: Engelse drop, waar slaat het op? De firma George Bassett & Co uit Sheffield maakte de dropjes voor het eerst. Hun promotieverhaal was dat een vertegenwoordiger per ongeluk allemaal snoep op de grond had laten vallen ze snel snel weer in een zak stopte. Klanten vonden het lekker, Engelse drop was geboren. In Engeland heet het natuurlijk niet Engelse drop, daar heet het Liquorice Allsorts.
Kijk even in die zak
Laten we zo’n zak eens nauwkeurig bekijken. All sorts kun je wel zeggen, want het is echt een ratjetoe. Wat hebben we hier?
Kokoswiel, een klomp kokosbrood met een dropje erin. Onwaarschijnlijke combinatie, maar niet vies. Tenminste, als je van kokos houdt (Bounty-liefhebbers, zijn jullie daar?). Het huwelijk met drop is verrassend, maar gelukkig is het maar een klein zwart stukje drop, dus echt last heb je er niet.
Stapeltjes, ook wel: sandwiches. In verschillende kleurcombinaties en twee maten: drie laagjes of vijf laagjes. De blauwe, witte en roze smaken precies hetzelfde, net als de groene of oranje die in sommige dropmengsels worden gestopt. De odd one out is bruine sandwich. Het snoep smaakt vaag naar chocola, en dat in combinatie met drop is voor zowel drop- als chocoladeliefhebbers echt geen feest. Waarom is deze niet allang uit het mix gehaald?
Spikkeltjes, ook in roze en blauw. Sterke anijssmaak met een soort winegum aan de binnenkant. Die spikkels kunnen tussen je tanden blijven zitten en op onverwachte momenten je stralende lach verpesten. De smaak van anijs is voor sommige mensen wat teveel van het goede, en sowieso is dit van alles, maar geen drop. Love or hate, er zit weinig tussen bij deze vreemde eend in de bijt.
Staafjes, met vulling en zonder vulling. Eerlijk: die zonder vulling zijn het droppigste van het hele zakje, maar als echte die hard dropliefhebber word je toch al niet gelukkig van een zakje Engelse drop. Voor de echte fans: ze zijn ook los te koop, dan heten ze Siciliaanse dropstaafjes. De staafjes met zo’n witte vulling zijn een soort allemansvriend, en het is een uitdaging om in je mond de drop eraf te pulken met tong en tanden, en de twee componenten apart te eten, maar toch op een bepaalde manier samen. Kom op, dat doet toch iedereen?
Welke moet weg?
Kortom: tijd voor de show down. Welke variant moet onmiddellijk, subiet, tout de suite en maintenant nog uit die zak Engelse drop worden verbannen? Welke blijven altijd eenzaam in het zakje achter, totdat iemand zijn verantwoordelijkheid neemt en ze óf in z’n mond propt, óf in de vuilniszak stopt?
