‘Moet ik mijn jeugdliefde contacten?’
Marinke is nu vier jaar gescheiden van haar man, met wie ze twee kinderen heeft.
Sinds de scheiding rond is loopt ze met het idee rond haar eerste liefde te contacten, al weet ze niet of dat een goed plan zal zijn.
‘Mijn eerste liefde, Joost, ben ik nooit vergeten. Net zeventien was ik geworden toen ik hem via via leerde kennen. Hij was drie jaar ouder dan ik en voor mij was het echt liefde op het eerste gezicht. Voor hem vooral ‘lust op het eerste gezicht’, zei hij later weleens; de aantrekkingskracht die er tussen ons was, was echt bijzonder. De liefde bij hem kwam pas later, maar toen we eenmaal officieel een stelletje waren was er geen houden aan. We waren zó verliefd.
Zes jaar lang hebben we een relatie gehad, waarvan we er vier hebben samengewoond. Uiteindelijk liep het stuk tussen ons na mijn miskraam. We konden elkaar niet vinden in ons verdriet. Hij verdronk het liever, letterlijk en figuurlijk; hij ging veel met zijn vrienden op pad en bleef in de kroeg hangen. Ik daarentegen nestelde me liever op de bank en wilde niemand zien. Na bijna een jaar zo langs elkaar heen te hebben geleefd, hebben we er een punt achter gezet.
Ik moet zeggen dat dat meer van zijn kant kwam dan van mijn kant. Het liefst had ik het nog een kans met hem gegeven. Dat hij de vader van mijn kinderen zou zijn, leek voor mij zo klaar als een klontje. Helaas spatte die droom uiteen. Een gebroken hart had ik, en dat ik ooit nog een ander zou vinden leek me dan ook onwaarschijnlijk.
Maar toen kwam ik vier jaar later Dennis tegen. Een heel leuke, lieve en betrouwbare jongen. Heel gevoelig ook — juist dat wat ik miste bij Joost had hij. Nee, het was geen vuurwerk tussen ons, maar het was een veilige keuze. Hij zou me in ieder geval niet in de steek laten, dacht ik maar telkens. Of ik ooit écht verliefd op hem ben geweest? Dat denk ik eigenlijk niet. Ik hield en hou nog steeds van hem, maar die passie… Die heb ik nooit bij hem gehad.
Twee prachtige kinderen hebben we gekregen, maar het gebrek aan passie heeft ons uiteindelijk opgebroken. Hij wilde oud worden met een vrouw die dat wel voor hem voelde, en dat neem ik hem niet kwalijk. De scheiding was natuurlijk heel verdrietig, vooral voor de kinderen eigenlijk, maar gelukkig hebben we nooit echt ruzie gehad. Ik heb vooral begrip voor zijn keuze en snap dat hij meer verlangt van zijn levenspartner.
Maar nu ben ik alleen, en meer dan ooit denk ik weer aan Joost. Hoe zou het met hem zijn? Natuurlijk heb ik hem opgezocht op Facebook, maar ik durfde het niet aan om hem een berichtje te sturen of een vriendschapsverzoek. Ik zag wel dat hij kinderen had, maar omdat hij niet erg actief is op sociale media kon ik niet opmaken of hij een relatie had of niet.
Ik wil hem zo graag nog een keer spreken. Kijken of die passie er nog steeds is, of er nog íets is. Ik ben er inmiddels wel achter dat hij nog in Utrecht woont, en via LinkedIn zag ik waar hij werkte. Maar is het verstandig om contact te zoeken? Stel dat hij getrouwd is… Ik wil me daar niet in mengen. Aan de andere kant is de drang om hem weer te spreken zó groot. Ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen.’
