Als moeder voel je alles: de onrust van je kind is ook de jouwe
Het is een rustige zondagochtend. Mijn to-dolijst is al op vrijdag en zaterdag weggewerkt (ik grapte zelfs dat op mijn grafsteen zou kunnen staan: “Zo, dat is ook maar weer gedaan”), dus het plan is: krant, koffie, niks. Maar er knaagt iets. Zonder duidelijke aanleiding. Alsof er een fijnschiller langs de binnenkant van mijn buik schraapt. Geen menstruatiepijn — dat station ben ik gepasseerd. Het is onrust. Moederlijke onrust.
Moedergevoel: je voelt het als je kind niet lekker in z’n vel zit
Mijn dochters merken het meteen. “Wat is er, mama?” Ik weet het niet. Maar als één van hen voorstelt om even naar Zara Home te gaan in Amsterdam, grijp ik dat idee meteen aan. Beweging helpt beter tegen onrust dan piekeren. In de auto krijg ik een bericht: of Flo vanavond om 19.30 uur even mag bellen. Natuurlijk mag dat. Graag. Uitroeptekens genoeg.
Als je kind mentale onrust ervaart
Ik vraag direct hoe het écht met haar gaat. Geen moeder laat zo’n kans lopen. De begeleider antwoordt eerlijk: het gaat niet goed. Flo is onrustig, grillig in haar buien en niet zichzelf. Ik voel het tot in mijn buik. De navelstreng mag dan jaren geleden zijn doorgeknipt — het lijntje blijft voelbaar. Misschien is het de overgang van seizoenen. Misschien de zomertijd. Of haar pilpauze. Hoe dan ook: iets trekt haar uit balans.
Later hoor ik dat ze zelfs twee keer over het hek is geklommen om naar het Kruidvat te gaan voor iets van Stitch. Ik glimlach om haar vastberadenheid, maar voel tegelijk de zorg. Moet ik naar haar toe? Of zou ik dan net het verkeerde signaal afgeven, namelijk: in crisissituaties komt mama toch wel? Terwijl het juist de bedoeling is dat haar begeleiders haar helpen opvangen.
Waarom je als moeder nooit echt rust hebt
Als ik de auto parkeer, scheldt een jongen op een e-bike me uit. Ik heb geen idee waarom. Alles voelt wat wankel vandaag. Bel en ik lopen naar de Zara. Ik vertel haar dat ik me voel zoals vroeger in een wankele relatie. Wachtend op een geruststellend berichtje. Destijds van een jongen die hopelijk tóch verliefd was. Nu van Flo, die hopelijk weer springt op de trampoline.
We lopen langs de rekken, maar niets voelt leuk. De misselijkheid stijgt. Aan Bel verontschuldig ik me. Het zou gezellig moeten zijn: een beetje shoppen, iets lekkers halen, een sapje bij Joe & the Juice. Maar ik ben er niet bij. “Waarom kan ik mijn stemming niet loskoppelen van die van Flo?” vraag ik hardop.
Bel zegt: “Maar mama, dan zou je ook niet zo gelukkig zijn als Flo blij is. Het een kan niet zonder het ander.”
Ze heeft gelijk. We zijn als moeders misschien nooit écht vrij, maar we zijn ook nooit alleen in liefde.
Bij Nespresso zetten we nog één stap over de drempel, maar als we op een wachtlijst worden gezet, keren we om. Die koffie halen we wel in de supermarkt. Thuis. Waar ik haar even kan vasthouden, al is het in gedachten.
