Franciska werd door haar moeder op het gedrag van haar zoon gewezen
‘Ik schrok ervan dat dit me zelf niet was opgevallen.’
‘Eerst dacht ik dat het de hormonen waren die hem dwarszaten. Pubers horen immers onhandelbaar te zijn en met mijn oudste zoon was dat niet anders geweest. Maar op een dag sprak mijn moeder me erop aan dat onze jongste zoon er slecht uitzag en dat het haar niet meer lukte om wat voor gesprek dan ook met hem te hebben. Ik schrok ervan dat dit me zelf niet was opgevallen. ‘Een kwestie van er te dicht op zitten’, volgens mijn moeder. Vanaf dat moment ging ik anders naar mijn jongste kijken. De kringen onder zijn ogen waren het eerste wat me opviel als hij ’s ochtends beneden kwam. Als ik hem iets vroeg kreeg ik negen van de tien keer geen antwoord, dat verontrustte me. Hij was niet zomaar een beetje dwars of afwezig. Dit had meer weg van apathie.
Op een ochtend belde zijn mentor om te melden dat mijn zoon aan de lopende band spijbelde en onhandelbaar was. Zo kenden ze hem niet. Ze maakten zich zorgen. Die zorgen deelde ik inmiddels. Zonder erbij na te denken ging ik zijn kamer binnen. Wat ik daar deed of zocht? Eerst zat ik maar op zijn bed een beetje voor me uit te kijken. Toen, alsof het een onzichtbare hand was die me leidde, begon ik zijn spullen door te snuffelen.
Ik wist niet wat ik meemaakte bij het eerste stapeltje bankbiljetten en viel zowat flauw toen ik nog veel meer stapeltjes vond. Ik telde in de gauwigheid meer dan 10.000 euro. Mijn man sprong meteen in de auto nadat ik hem gebeld had. Hij was razend. Ik verdrietig. Zo trof onze jongste zoon ons aan toen hij tegen de avond eindelijk thuiskwam. Hij leek niet eens te schrikken. Zei alleen maar dat we nooit meer het gore lef moesten hebben om zijn spullen te doorzoeken. ‘Oh nee?’ brieste mijn man, ‘Want wat anders?’ Hij dreigde met uit huis gaan, zei dat hij het helemaal gehad had met ons burgerlijke klotebestaan en dat het zijn zaken waren hoe hij aan dat geld kwam.
‘Wapens?’ vroeg mijn man. Maar hij werd uitgelachen. ‘Drugs?’ Er volgde alleen maar een ‘rot op’. Drugs dus. Dit kind handelde in drugs? Ik wilde weten hoeveel hij zelf gebruikte. ‘Genoeg om het hier nog nét vol te kunnen houden’, zei hij. Mijn man pakte hem bij zijn kraag en dwong hem te gaan zitten en even héél goed naar hem te luisteren. ‘Morgenochtend breng ik je naar het politiebureau. Het is kiezen of delen. Als je niet vrijwillig meegaat bel ik ze zelf. En als je de politie keurig hebt verteld hoe je aan dit spul komt, en welk spul het hier überhaupt betreft, dan check ik je daarna in bij een kliniek en haal ik je pas op als je clean bent en zo graag weer thuis wilt komen dat je desnoods op je knieën naar huis komt.’
Die nacht zaten mijn man en ik beneden voor het geval onze zoon ‘m zou willen peren. Maar dat gebeurde niet. Om acht uur die volgende ochtend zette mijn man hem in de auto naar het politiebureau. Het handeltje van onze zoon bleek uit pillen en coke en cannabis te gaan. ‘Pittig spul’, volgens de rechercheur die de zaak in behandeling nam. Onze zoon zat al zo ver in een crimineel netwerk verweven dat hij bescherming kreeg aangeboden. Na zijn aangifte zijn er heel wat aanhoudingen verricht. Onze zoon heeft drie maanden in een kliniek in het buitenland gezeten. Toen hij daarvan terugkeerde was hij zichzelf zo vreselijk tegengekomen dat hij van puber meteen man was geworden. Maar vanaf dat moment hadden wij ons kind weer terug. Het gaat hem nog steeds goed. Als mijn man niet zo hard had opgetreden had het ook heel anders kunnen aflopen. Zelfs de politie complimenteerde hem met zijn optreden. ‘In dit soort gevallen helpen alleen maar heel duidelijke en harde maatregelen.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Franciska’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
