Franska.nl

Ik had ook weleens last van de druk die moeders elkaar zo links en rechts opleggen. Want ik wist het natuurlijk ook allemaal niet toen mijn eerste werd geboren, ik deed ook maar wat…

Toen ik zwanger was zou ik volgens (zwangere) moeders om mij heen eigenlijk wel thuis moeten bevallen. Met een verloskundige erbij, in mijn eigen bed op kistjes. Maar als ik dan beteuterd vertelde dat ik in het ziekenhuis moest bevallen met een gynaecoloog naast mijn bed, werd er toch een beetje meewarig naar me gekeken. Alsof het niet goed genoeg was.

Toen mijn baby’tje er eenmaal was en ik flesvoeding moest geven was er weer een hobbel waar ik overeen moest. ‘Geef jij geen borstvoeding?’ Nee, wel geprobeerd maar er kwam niks, nada, noppes uit. Ook met hulp van mensen met heel veel verstand van borstvoeding lukte het niet. En weer zat ik me te verdedigen.

Daarna kwamen de wedstrijdjes kan-die-van-jou-zich-nog-niet-omrollen en die-van-mij-kan-al-rechtop-zitten. Bij de schuift-die-van-jou-op-zijn-billen-dan-is-ie-vast-dyslectisch werd ik er zo onderhand wel een beetje moe van.

Vervolgens werd in de loop der jaren terloops geïnformeerd of die van mij

• Al zindelijk was? Nou, dat duurde wat langer, maar hé, dat is toch geen wedstrijd?
• Zijn veters al kon strikken? Uhm, hij had schoenen met klittenband…
• Al een mooie tekening kon maken? Ja hoor… Heel mooie krassen, dat vond hij leuk.
• Een goede surprise kon maken? Nee, want hij hield helemaal niet van knutselen, dus die maakte ik stiekem.

En zo ging het maar door…

Inmiddels ben ik moeder van twee superleuke pubers die met vallen en opstaan groot zijn geworden. Net zoals ik met vallen en opstaan heb geleerd om een moeder te zijn. Want dat is echt al moeilijk genoeg zonder dat wij moeders elkaar angstvallig in de gaten houden.

Ik ben benieuwd hoe jij het allemaal hebt ervaren tot nu toe. Poeh hé, in een volgend leven neem ik twee konijnen…