Als je man thuiskomt met zo’n doos
Tineke: Ken je dat? Dat je je man zonder de allerduidelijkste instructies eigenlijk niet om een boodschap kunt sturen?
Mijn man denkt altijd groots. Gelukkig maar, anders zou hij zich vast en zeker zijn gaan storen aan de kilo’s die aan mij zijn blijven hangen na het baren van onze kinderen. En mijn man denkt ook altijd vooruit. En ook dát is goed, want dan denkt ie tenminste ook meteen aan die eenzame flat, die torenhoge alimentatie, de luiers, zwemlessen en (opnieuw) onderbroken nachten, wanneer zijn vrienden weer zo’n nieuwe, kirrende, enthousiaste (maar toch ook steeds weer geldverslindende) verovering komen voorstellen. En dan realiseert hij zich meteen weer dat rustig blijven, redelijk doen, gewoon blijven praten, héél goed luisteren, en een klein beetje beter je best doen toch altijd nog méér (nacht)rust oplevert dan zo’n jonge, strakke storm in een glas water.
Ik heb dus eigenlijk best een verstandige echtgenoot. Maar dat komt misschien ook door mijn begeleiding. Ik begrijp hem, voed hem (op), stuur wat, manipuleer een beetje, laat hem stralen, en meer van die dingen die vrouwen zoal doen.
Maar soms …
Zo vroeg ik hem afgelopen weekend om een lege doos mee te nemen uit de supermarkt. Maar ik vergat erbij te zeggen dat die doos bedoeld was voor op het oud-papier-plankje. Wij hebben een plankje in de hal waar altijd een doosje op staat. Plus een pijl, natuurlijk. En een briefje met ‘oud papier’. En daar kun je dan lege enveloppen, gelezen kranten, oude boodschappenbriefjes en verpakkingen van koekjes in doen.
Tsss, ze vroegen zich af of er misschien kleinkinderen komen logeren
Maar als ik dus niet op dat boodschappenbriefje schrijf waar die dozen zich in de supermarkt bevinden, hoeveel ik ervan wil hebben, voor welk doel ik ze nodig heb en wat de afmetingen dienen te zijn, dan gaat ie weer groots denken. En als gevolg daarvan word ik nu al de hele week aangehouden op straat met de vraag of mijn buren iets gemist hebben.
Huh? denken jullie nu! Ja … dat dacht ik ook toen ze me vroegen of ik al kleinkinderen had. Wat?? Kleinkinderen??? Ja, ze hadden mijn man weer zien sjouwen met zo’n enorme doos waar hij vroeger altijd boten mee bouwde. Van die boten waar de kinderen uit de hele buurt dan in pasten. Was leuk! Maar aangezien onze kinderen de deur al min of meer uit zijn, dachten ze nu dat er misschien kleinkinderen te logeren kwamen, ofzo. Tsss …
En die ellendige doos past dus van geen kant op dat plankje in de hal en daarom staat ie nu al een hele week vreselijk in de weg op de grond. Zucht. En het is dat hij zelf niet (meer) in die doos past (door al die koekjes), want anders ….
Nou ja, wat dat betreft passen we dus nog steeds erg goed bij elkaar.
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
