Met m’n zus over vroeger thuis pratend, bleek ik zomaar een hele andere jeugd te hebben gehad dan zij. Nou, anders… dat natuurlijk niet echt, maar we herinneren ons blijkbaar allebei heel andere dingen. Selectief geheugen? Ander soort hersens? Ik heb geen idee hoe zoiets werkt. Zo kwamen we op het idee om elkaar om de beurt een stukje over vroeger thuis te mailen. Hartstikke leuk. Elke keer als er iets van haar binnenkwam vulde dat mijn herinneringen zo mooi aan. Bij sommige verhalen vond ik mezelf zo’n oen. Dat ik dat heb kunnen vergeten, hoe is het mogelijk! Er kwamen ook dingen tevoorschijn die ik helemaal nooit heb opgeslagen, waarvan ik zelfs niet weet waar ze het over heeft. In eerste instantie gingen onze antwoorden op elkaars mails over alle aha-momenten en over dingen waar we echt helemaal niets vanaf wisten. Dat je in een gezin kunt opgroeien en zo’n ander verhaal hebt… Daarna schreven we als antwoord weer een eigen bijdrage aan ons gezinsboek. Helaas zijn we op een gegeven moment gestopt. Te druk allebei. Jammer jammer. En we wisten na een tijdje ook niet meer wie er aan de beurt was. Dus helaas… dat ging geen boek worden. Toch blijven er steeds weer dingen naar boven komen, zoals afgelopen weekend, toen ik ineens een appje kreeg van zuslief: ‘Ik dacht laatst nog aan het verhaal van ons als kind, dat we van papa ieder naast elkaar met één oog naar een film voor boven de 14 mochten kijken en dan moe in slaap vielen’. Mooi dat ik dat ook weer helemaal vergeten was. Zó’n grapjas, die vader van ons.
