M’n jongste dochter
Ze belt vanaf de wintersport. Het eerste wat ik dan denk is: er is iets mis. Maar dat is het niet.
Op zondagmiddag gaat ineens mijn telefoon. Het is m’n jongste dochter die op wintersportvakantie is in Oostenrijk. Je denkt dan toch meteen dat er iets mis is. Ze heeft een been gebroken, is verdwaald in de sneeuw, heeft een gipsvlucht nodig.
Maar er is niks mis. Integendeel, ze straalt, met tranen in haar ogen, en wappert met een prachtige ring. ‘We gaan trouwen, mam,’ lacht ze, ‘en ik heb mijn eigen aanzoek verpest. Hij had een mooie locatie geregeld, uitzicht op de bergen, maar ik was zo moe en had geen zin meer om uit eten te gaan. Dus toen heeft hij me maar in onze hotelkamer gevraagd.’
De tranen schieten me in de ogen. Ik weet eigenlijk niet eens waarom, want echt een verrassing is het niet. Dit zat er allang aan te komen, ze wonen al jaren samen. Maar mijn dochter en toekomstige schoonzoon hebben een pittige tijd achter de rug en het maakt me zo blij om hen zo gelukkig te zien.
Zelf was ik nog maar 21 toen ik trouwde. Ik had nog grote plannen: ik wilde een jaar als au pair in Parijs gaan werken, ik wilde journalist worden in Amsterdam. Maar mijn toenmalige vriend (inmiddels mijn ex) dacht dat als ik eerst een jaar naar Amsterdam of Parijs zou gaan, we dan net zo goed meteen met de relatie konden stoppen. En daar had hij misschien wel gelijk in. Mijn ouders waren allang blij dat er niks van die wilde plannen kwam en dat ik netjes koos voor huisje, boompje, beestje. Dus trouwde ik.
En al hield dat geen stand, het leverde me vier prachtige kinderen op, die veel slimmer, dapperder en knapper zijn dan ik op die leeftijd was. Ze reizen, werken, wonen samen en trouwen pas als ze er echt aan toe zijn. Mijn oudste had jaren geleden een prachtige bruiloft in Italië, nu is mijn jongste aan de beurt. Ongelooflijk: gisteren was ze nog een dreumes met twee staartjes, nu is ze bijna de bruid. Al blijft ze in mijn hart altijd mijn kleine meisje.
