Misses Perfect
May-Britt wil niet dat Belize in de schaduw van haar zus opgroeit, en zet haar zo vaak mogelijk in de zon.
‘Zet je voeten maar op de twee zwarte stippen. Ja goed zo, heel goed.’ Middelste meisje verloopt het parcours op het consultatiebureau vlekkeloos. Haar schouders tegen de muur drukken en haar hoofd zo lang mogelijk maken om haar lengte te meten? Geen probleem. Blokjes op elkaar stapelen? Ze doet het. Waar alles met Flo nog al eens ‘een uitdaging’ is geweest, word ik gecompenseerd met ons tweede meisje. Vanaf haar geboorte al.
Ik was gewend uren en uren met mijn baby te wiegen voordat ze in slaap viel. Op handen en voeten sloop ik de kamer uit. Tot de vloer een zuchtje kraakte en ik weer terug kon. Bel niet. Haar wiegje lag onder het dakraam zodat ik haar vanaf het dakterras in de gaten kon houden. Ze sliep. Altijd. Of ze lag lachend in haar wiegje. Rustig wachtend tot we haar er weer uit kwamen halen.
Hier tijdens de testen op het consultatiebureau voel ik de zon met duizend stralen in mijn gezicht schijnen. Ze doet alles wat haar gevraagd wordt en lacht er ook nog eens bij. Dat is wel eens anders geweest. Dit is de plek waar ooit Het Grote Ingrijpen begon.
Flo was net op school begonnen en vanaf nu zouden de bezoeken aan de schoolarts volstaan. Dit laatste consult was meteen ons eerste in onze nieuwe woonplaats dus besloten we gedrieën te gaan. In haar linkerhand hield Flo een zwarte pietje van chocola dat ze die ochtend van de juf had gekregen. Toen de arts haar vroeg om het pietje even opzij te leggen, kreeg Flo kortsluiting. De dag na het bezoek belde de arts me weer. Ze had er wakker van gelegen. Dat dit meisje zolang ‘vrij’ had kunnen rondlopen. Dat niemand had ingegrepen. Dit meisje was mijn meisje.
Het gaat goed met haar, zeg ik, en ril als ik terugdenk aan die middag
Dat was toen. Nu is even heel erg nu. Geen pietjes die niet losgelaten willen worden, geen kortsluiting. Alleen maar een zonnig, goudomrand engeltje dat vrolijk op mijn schoot zit. De dokter neemt ‘de cijfers’ met me door. Middelste meisje weegt 15 kilo en is 97 centimeter lang. En pointe. Precies waar een kind van haar leeftijd hoort te zijn. ‘Je bent gewoon perfect!’ zegt de dokter. Terwijl Bel nog wat met de blokken speelt, vraagt de dokter naar Flo. Dat het goed met haar gaat. Naar omstandigheden. Ik zeg het en ril als ik terugdenk aan die middag van toen.
De weken die volgen herinner ik Belize flink vaak aan ons bezoek aan het bureau. Haar oudere zus vult zoveel van onze uren, ik wil niet dat ze in haar schaduw opgroeit en zet haar zo vaak ik kan in de zon. ‘Wat zei de dokter? Jij bent…’ ‘Perfect!’ klinkt haar kleine stemmetje als antwoord. Ze heeft geen idee wat het betekent. Maar het is iets met ‘leuk’ en ‘goed’ en haar moeder moet erom lachen.
Een maand later heb ik een auto die er geen zin in heeft. Geen probleem, de ANWB is just one phonecall away. Een half uur later komt de vrolijke monteur geelgejast uit zijn busje stappen. De meisjes dansen om me heen. Zij zien geen kapotte auto, maar avontuur. En een moeder die nu dus een uurtje langer thuis blijft. De monteur geeft me een hand en loopt dan naar Belize toe. ‘Hallo, ik ben Henk’, zegt hij. ‘En jij bent…?’ Mijn meisje laat een kleine stilte vallen, draait licht verlegen haar hoofdje weg en geeft het antwoord dat ik aan had kunnen zien komen. ‘Ik ben… perfect.’
Zij is perfect, Flo is perfect, wij zijn perfect. Alles is goed. Precies goed zoals het is. Ook als het niet helemaal goed is.
May-Britt Mobach is hoofdredacteur van Amayzine.com. Ze weet alles van mode en beauty, maar is ook nog een mens met drie dochters en een drukbezette man.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
