‘Misschien was het beter geweest als ik gewoon mijn mond had gehouden’
Als Simone na een jaar twijfelen eindelijk haar affaire aan haar vriend durft op te biechten reageert die niet zoals ze had verwacht.
‘Het begon allemaal zo onschuldig. Een plagerig appje, wat vaker samen overleggen en na het werk nog een wijntje drinken op het terras tegenover kantoor. Voor ik er erg in had verlangde ik naar die momenten met mijn collega en had ik alleen nog maar oog voor hem. Ik dacht dan niet eens meer aan mijn vriend Chris en onze kinderen want het leek net alsof ik in een compleet andere wereld zat.
Vijf maanden lang leefde ik op een roze wolk. We probeerden elkaar zo vaak mogelijk te zien zonder dat onze collega’s het in de gaten zouden hebben. Thuis deed ik alsof er niks aan de hand was en liet ik niks van mijn verliefde gevoelens merken. Ik zorgde dat Chris geen argwaan zou krijgen door niet met mijn collega te mailen of te appen. Alle contact tussen ons bleef uitsluitend op kantoor zodat we niet gesnapt konden worden.
Toen hij op een middag voorstelde om nu toch eens samen een hotelkamer te huren voor de volgende stap schrok ik eindelijk wakker. Het leek wel alsof er een ballon werd doorgeprikt en ik doorhad waar ik mee bezig was. Dit ging niet alleen over een collega die mijn ego streelde, ik was in dit verhaal de vrouw die haar vriend belazerde. Ik zou bijna zeggen dat ik blij was dat ons kantoor door de corona-epidemie dicht moest en wij allemaal thuis moesten gaan werken. Zodoende kon ik opeens van een afstandje naar mijn eigen aandeel in deze affaire kijken en kwam ik tot de conclusie dat ik me kapotschaamde voor mijn gedrag. Maandenlang twijfelde ik of ik mijn affaire aan Chris op moest biechten. Mijn schuldgevoel groeide met de dag toen ik hem tijdens de lockdown zoveel om me heen had en het leek alsof ik hem opnieuw leerde kennen.
Omdat ik bijna stikte in mijn geheim heb ik hem uiteindelijk vorige maand alles opgebiecht. Ik was als de dood voor zijn reactie en was op alles voorbereid. Dat hij woedend zou worden en dat hij onze relatie zou willen verbreken, daar zou ik alle begrip voor hebben gehad. Maar dat gebeurde niet.
Zijn reactie was eigenlijk totaal niet zoals ik had verwacht. Chris reageerde heel beheerst, meer verbaasd eigenlijk, maar hij was niet woedend en zelfs niet verdrietig. Eigenlijk was het enige wat hij zei dat we misschien maar eens moesten uitzoeken waarom ik die gevoelens voor deze collega had gekregen. Verder geen verwijt, geen afwijzing, niets van dat alles. De afgelopen tijd heb ik geprobeerd om er met hem over te praten, maar hij toont nog steeds weinig emotie om mijn gelieg en bedrog terwijl ik van binnen verscheurd word door schuldgevoel. Hoe meer ik over zijn reactie nadenk hoe minder ik het begrijp. Hij zegt dat hij van me houdt en deze episode, zoals hij dat noemt, graag achter zich wil laten en naar de toekomst wil kijken.
En juist dat maakt dat ik me heel onzeker begin te voelen. Waarom werd hij niet boos, ging hij niet met deuren slaan en laat hij eigenlijk helemaal niets los over wat er van binnen bij hem omgaat om wat ik hem heb aangedaan? Doet het hem dan helemaal niets dat ik verliefd werd op een ander? En wat zegt dat over zijn gevoelens voor mij? Of is het zijn manier om mij te straffen, door het gewoon maar te ontkennen dat er iets gebeurd is en mij met het schuldgevoel te laten dealen? Ik ben helemaal in de war en heb bijna spijt van mijn eerlijkheid. Misschien was het beter geweest als ik gewoon mijn mond had gehouden?’
