Miss Nederland
Rikkie Kollé is Miss Nederland. Nog nooit was er zoveel ophef over een missverkiezing, denk ik.
Want Rikki is een transgender en dat is blijkbaar een reden om haar de meest erge dingen toe te wensen en zelfs doodsbedreigingen te sturen. Ik zag haar bij Renze. Een heel jong meisje. Lief gezichtje, slank figuurtje, hartstikke blij en trots. Misschien niet de klassieke schoonheid die meestal als Miss verkozen wordt, maar beslist heel aardig om te zien. Maar de commentaren liegen er niet om. Walgelijk, een lelijke vent met veel tanden en grote oren, vernederend voor vrouwen. Dat zijn nog vriendelijke reacties. En niet alleen het standaard domme volk op social media reageert zo. Voormalig minister Mona Keijzer noemt het ‘verlies voor vrouwen’. Terwijl mij het eerder winst lijkt: als mannen vrouw worden, zijn we met meer.
Rikkie is pas 22. Ze heeft ouders, misschien broers en zussen en mensen die van haar houden. Wat zouden al die commentators vinden als dit soort dingen over hun dochter gezegd worden? Of ze nou ‘een echte vrouw’ is of niet, ze doet niemand kwaad. Een missverkiezing waarbij vrouwen op hun uiterlijk beoordeeld worden lijkt me in deze tijd toch al een redelijk achterhaald concept. Als dat kan bijdragen tot een wat tolerantere samenleving dient het tenminste nog ergens voor. De jury vond dat Rikkie straalde en een ijzersterk verhaal had en een missie. Lijkt me een beter criteria om iemand op de beoordelen dan op haar keurig geföhnde blonde lokken.
Doodsbedreigingen en haatreacties lijken tegenwoordig haast standaard. Natuurlijk is het makkelijk om iemand af te maken vanachter je computer. Om grapjes te maken over iemands uiterlijk, om nare dingen te roepen. Maar wordt daar iemand beter van? Wat bezielt mensen om zulke akelige dingen te zeggen over zo’n jong meisje? Nare commentaren blijven vaak veel langer hangen dan complimentjes. Rikkie zegt er sterker van te worden, maar weten wij veel hoe hard het aankomt bij haar. Ik zag dingen voorbijkomen die mij al diep raakten.
Dus laten we gewoon lief zijn voor elkaar. Elkaar in zijn of haar waarde laten. Geef af en toe eens een complimentje. Niet alleen aan je partner of je moeder, maar ook aan die collega die niet zo goed in de groep ligt, of gewoon aan een vreemde. Zoals mijn moeder altijd zei: als je niets aardigs te melden hebt, hou dan maar gewoon je mond. Als iedereen zich dáár nu eens aan zou houden.
