‘Minuten verstreken tot ik erachter kwam dat hij al bijna een half uur te laat was’
In Dating Disasters vertellen anonieme lezers over hun gênantste, meest tenenkrommende en dramatische dates. Deze week: No Show Niels.
Ik leerde Niels kennen tijdens een avond stappen. Ik had hem al vaker gezien maar hij mij nog nooit. Hoe kon dat ook, hij was altijd omringd door vrouwen. In de weken voor onze ontmoeting stond ik dat tafereel vaak van een afstandje te observeren. Hij zag er prima uit, maar er liepen knappere mannen rond. Wat was er zo bijzonder aan Niels waardoor hij zo aanbeden werd door de helft van de kroeg?
Daar kwam ik achter toen Niels mij een paar weken later aansprak. Ik was zo’n beetje de enige die niet als een piranha om hem heen zwom (dat gedrag ligt echt ver buiten mijn principes), dus ik was hem ongetwijfeld opgevallen. We hebben de rest van de avond gekletst, gedanst en hij palmde me in met drankjes en complimentjes. Niet op een gladde manier, hij leek het echt te menen. Het hielp natuurlijk ook mee dat ik de jaloerse ogen van de andere meiden in mijn rug voelde branden, maar Niels werd met de minuut leuker. Doordat ik zo’n leuke avond had met de trofee van de kroeg voelde ik me onoverwinnelijk.
Niels en ik besloten nummers uit te wisselen zodat we contact konden houden. Ik vroeg me hardop af hoeveel nummers hij al op een avond als deze gescoord heeft, maar hij besloot die vraag te beantwoorden met enkel een charmante glimlach. Op wolken vloog ik terug naar huis. Dat zo’n gewilde man mij leuk vond leek bijna te mooi om waar te zijn.
En dat was het ook. Een dag later begon de ellende namelijk al. Via Instagram kwam ik erachter dat hij zo’n beetje alle vrouwen die in een straal van twintig kilometer wonen volgde en de patserige foto’s die hij postte waren om eerlijk te zijn best een afknapper. Natuurlijk had ik mijn roze bril nog niet afgedaan en ik besloot dan ook om deze ontdekkingen vakkundig te negeren en hem te appen.
Ons appcontact was vreselijk. Ik moest uren en soms wel dagen wachten op antwoord en al zijn berichten hadden dezelfde plagerige, bijna beledigende ondertoon. Dit zorgde er bij mij alleen maar voor dat ik steeds meer op zoek ging naar zijn goedkeuring door steeds sneller en gretiger op zijn berichten in te gaan (I know, ik zet mezelf wel even in de hoek voor dit beschamende gedrag). Toen hij eindelijk vroeg om af te spreken ging er zelfs een ‘yes, hij vindt me leuk!’ door me heen. Of ik me in de tussentijd had afgevraagd of ik hém überhaupt wel leuk vond? Ik geloof het niet, ik was te verblind door die ene geweldige avond.
Op de afgesproken dag wachtte ik hem op op de plek waar hij wilde afspreken. Het was een plek om de hoek van een lange straat vol cafés, en hoewel ik het gek vond dat hij op een hoek wilde afspreken in plaats van in een café deed ik toch maar wat hij van me vroeg. Minuten verstreken tot ik erachter kwam dat hij bijna een half uur te laat was. Met bevroren vingers (het was hartje winter) appte ik hem of hij er bijna was. Minuten verstreken en toen die minuten bijna een uur werden (oké, ik stond daar veel te lang, maar ik bleef mezelf afvragen of ik me niet had vergist in de plek of tijd en wilde hem niet mislopen) besloot ik maar naar huis te gaan. Ik was helemaal klaar met deze man.
Ik heb de rest van de avond niks meer van hem gehoord, tot hij de volgende dag een bericht stuurde met: ‘Zo, mijn telefoon doet het weer. Hoe is het?’ Wat een gek. Hij deed gewoon alsof er niks aan de hand was. Terugkijkend naar ons contact snap ik wel dat hij dacht dat ik dom genoeg was om hier normaal op in te gaan, ik had hem tijdens onze gesprekken namelijk nooit terechtgewezen. Toch trok ik hier de grens en besloot ik om niet te reageren.
Ik heb hem daarna nog één keer gezien. Ik zat maanden later in een café toen er een fles wijn naar onze tafel toe werd gestuurd. Hij kwam van Niels, die een stukje verderop aan de bar zat. Patser, dacht ik. Ik zal je hebben. Hij zwaaide vriendelijk terwijl ik, zonder het oogcontact met hem te verbreken, de fles aan de tafel naast ons gaf. Hij heeft me dan misschien wel als een sukkel laten wachten, maar de blik die hij had toen ik dat deed was het dubbel en dwars waard.
Wil jij jouw Dating Disasters ook met ons delen? Leuk! Stuur een mail naar info@franska.nl en misschien lees je jouw verhaal hier binnenkort wel terug.
