Franska.nl

Mijn zoon wil niet naar de bruiloft van zijn stiefzus komen

De stiefdochter van Melanie gaat binnenkort trouwen, maar niet iedereen wil erbij zijn.

Op tafel ligt een grote kaart van dik beige papier: de uitnodiging voor een winterbruiloft op een kasteeltje hier in de buurt. Mijn stiefdochter Jill gaat vlak voor kerst met haar grote liefde trouwen in een sprookjesachtige setting. Dat zou me een heel blij gevoel moeten geven, maar inmiddels heb ik het idee dat ik in een nachtmerrie ben beland.

 

Jaap en ik zijn nu een jaar of vier samen. Allebei hebben we een huwelijk achter de rug, met een vechtscheiding als gevolg. Maar te midden van al die tumult vonden we rust bij elkaar. Toen de storm eenmaal was gaan liggen en onze kinderen hun eindexamen hadden gehaald, besloten we samen te gaan wonen in een huis met een kamer met een stapelbed voor mijn zoons en eenzelfde kamer voor zijn dochters. Zo hadden de kinderen toch een eigen plek als ze in het weekend naar ons kwamen. Het was voor hen natuurlijk even wennen dat hun ouders een nieuwe liefde hadden, die ook nog eens twee kinderen uit een eerder huwelijk meebrachten. Maar wij hadden het idee dat ze eigenlijk best goed met elkaar konden opschieten. De afgelopen jaren vierden we de feestdagen en verjaardagen samen, en dat ging in goede harmonie.

 

Althans, dat dachten we. Want sinds een paar weken is er flinke bonje in mijn samengestelde gezin, en zelfs de relatie tussen Jaap en mij staat op scherp. En dat heeft alles te maken met het huwelijk van mijn stiefdochter Jill. Vorig jaar vroeg haar vriend haar met kerst ten huwelijk, en uiteraard zei ze ja. Ze droomde van een jurk, een datum en een trouwlocatie, en ze besloten dat het toch wel heel romantisch zou zijn om vlak voor kerst te trouwen. Een mooie periode vol twinkelende lichtjes, met de feestdagen dichtbij. Een perfecte tijd om een groots feest met familie en vrienden te vieren. Ik ging er zonder nadenken van uit dat mijn zoons erbij zouden zijn, maar dat blijkt niet zo te zijn.

 

Jochem, mijn oudste zoon, besloot halverwege het studiejaar dat hij zijn opleiding eigenlijk helemaal niet leuk vond en stopte ermee. Een tussenjaar leek hem wel wat; hij wilde gaan backpacken in Azië. Toen hij genoeg had gespaard voor een ticket, vertrok hij afgelopen september naar Indonesië, het begin van een lange reis die een half jaar zou duren.

 

Natuurlijk heb ik het er met hem over gehad dat hij tijdens de feestdagen naar huis zou vliegen voor de bruiloft van zijn stiefzus. Want het is niet alleen een belangrijke dag voor Jill, maar ook voor Jaap en mij bijzonder, en dat wilden we graag met onze gezinnen vieren. Jochem beloofde dat hij tussendoor naar huis zou komen, zodat hij erbij zou zijn. Maar toen ik hem vorige week via videobellen sprak en opnieuw vroeg of hij al een ticket had geboekt, zei hij dat hij niet zou komen. Geschrokken keek ik naar zijn gezicht op het scherm. Wat was er aan de hand? Had hij problemen? Was zijn geld op?

 

Maar het antwoord dat hij gaf had ik echt nooit verwacht. Nee, hij had er gewoon geen zin in.Hij zei dat hij het gewoon niet de moeite waard vond om een duur ticket te kopen om bij een feest te zijn van iemand met wie hij toch niet zoveel heeft. Wat kende hij haar nou? Ja, Jill is weliswaar zijn stiefzus, maar ze is net zo goed een vreemde voor hem. Bovendien zou hij dan maar een paar dagen in Nederland zijn, en hij wilde met oud en nieuw liever in Nieuw-Zeeland zitten, waar het nieuwe jaar als eerste land ter wereld begint. Oh, wat baalde ik ervan dat hij probeerde onder deze eerder gemaakte afspraak uit te komen. Zelfs toen ik hem een week later weer sprak en aanbood om de helft van het dure ticket te betalen, hield hij voet bij stuk.

 

Ik vond het heel vervelend om dit nieuws met Jaap te delen en hoopte eerlijk gezegd dat hij er ergens wel een beetje begrip voor zou hebben. Maar Jaap was woest. Hij vond het belachelijk dat Jochem niet de moeite wilde nemen om op het huwelijk van zijn dochter te zijn. Dat meisje had hem toch zeker niets misdaan? En had Jochem dan al die tijd toneel gespeeld als we met onze gezinnen bij elkaar waren? Die opmerking schoot bij mij weer in het verkeerde keelgat. Ik vond het weliswaar heel vervelend dat Jochem deze keuze maakte, maar ik weet zeker dat hij het wel oprecht gezellig vond tijdens de feestdagen en verjaardagen. Dat gedrag was niet nep.

 

Voor het eerst sinds we samen zijn, kregen Jaap en ik een knallende ruzie. En hoewel we hebben geprobeerd het uit te praten, zit er onderhuids nog een hoop irritatie. Des te meer omdat Jaap op een nogal botte manier aan zijn dochter heeft verteld waarom Jochem niet op haar bruiloft komt. Ik vond het niet nodig om man en paard te noemen, maar Jaap dacht daar anders over. “Ze heeft het recht om te weten hoe hij er werkelijk over denkt,” snauwde hij. En nu zijn de rapen gaar.

 

Van de vrolijke stemming die het organiseren van een bruiloft normaal met zich meebrengt, is niets meer over. Jill betrekt me nergens meer bij en ook Jaap zegt er nauwelijks nog iets over. Over drie weken is de grote dag, maar ook ik heb er inmiddels helemaal geen zin meer in. Want hoe moet ik dat voor me zien? Dat ik dan de hele dag mooi weer moet spelen omdat mijn zoon een keuze maakt waar ik niets tegen kan doen? En hoe gaan we daarna met elkaar verder? Vragen waar ik geen antwoorden op heb, en dat maakt me heel erg bang.