‘Mijn vrienden behandelen me anders sinds ik geld heb’
Fiona heeft een koophuis, woont alleen en is bewust kinderloos. Al vroeg heeft zij voor een carrière gekozen, maar niet iedereen toont begrip voor haar levensstijl.
‘Van al mijn vrienden ben ik de enige die geen kinderen heeft. En geen vaste partner. Relaties heb ik wel gehad, maar die zijn uiteindelijk allemaal uitgegaan. Soms was dat heel verdrietig, soms niet; ik ben altijd heel zelfstandig geweest. Daar ben ik zelf ook gelukkig mee. Samenwonen heb ik nooit gezien als een must, ik red het prima in m’n eentje.
Dat heb ik altijd al gehad hoor; vroeger was ik best wel een strebertje en had heel duidelijke doelen voor ogen. Ik zou rechten gaan studeren, richting notarieel recht en dan zou ik advocaat worden. En dat is ook precies zoals het is gegaan. Zo ben ik altijd wel geweest: recht op m’n doel af.
En het gekke is, waar mensen dat vroeger bewonderenswaardig vonden, krijg ik nu vooral scheve ogen. Want ja, ik heb het ‘gemaakt’. Ik heb bereikt wat ik wilde bereiken en eerlijk: ik ben echt hartstikke gelukkig met m’n leven. Ik zou het niet anders willen.
Dat mijn vrienden een andere weg zijn ingeslagen, moeten zij vooral zelf weten. Ieder zo zijn keuze. Ik heb nooit een kinderwens gehad en zij wel. Zij halen hun geluk uit hun kinderen en dat vind ik alleen maar heel mooi. Maar kinderen zijn behoorlijk duur en die kosten heb ik niet. Daar komt nog eens bij dat ik een behoorlijk goed salaris heb en dat hoef ik alleen met mezelf te delen.
En dat zorgt nogal voor scheve gezichten, waar ik de laatste jaren steeds meer van ben gaan balen. Want het zorgt voor afstand en onbegrip tussen mijn vrienden en mij. Vooral onbegrip vanuit hun kant, merk ik. Als ik een dure tas heb gekocht, krijg ik alleen maar kritiek. ‘Geef je dát uit aan een tás?’ Dat moet ik toch lekker helemaal zelf weten? Ik zeg toch ook niet: ‘geef je dát uit aan een kínd?’
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn vrienden en ook van hun kinderen. Ik heb vaak opgepast en vind het altijd leuk om langs te gaan. Een paar waarmee ik heel hecht ben noemt mij ook tante, en ik vind het zo leuk om leuke activiteiten met ze te doen. Cadeautjes kopen voor hun verjaardag en voor Kerstmis. Natuurlijk zorg ik ervoor dat ik niet een groter, duurder cadeau koop dan hun ouders, die wil ik niet overschaduwen.
Maar waarom krijg ik dan die scheve gezichten? Als ik op vakantie wil naar Sri Lanka en de Malediven en het breed wil laten hangen, dan is dat toch míjn geld en míjn vakantie? En ik weet dat ze achter mijn rug om daarover roddelen, want ik heb vorig jaar per ongeluk een appje gekregen dat over mij ging en duidelijk niet voor mij bedoeld was. Heel erg pijnlijk.
Zijn het dan wel echte vrienden, vraag ik me af. Ik steun hen altijd en ben heel blij voor hun geluk, maar omdat ik mijn geluk haal uit dure spullen vinden ze mij oppervlakkig en geldbelust. Ze vinden het belachelijk dat ik zoveel werk en dat ik daar prioriteit aan geef. Maar het is toch mijn leven, mijn keuze?’
