Mijn Tina
Hoe Tina Turner Mays leven kleurde
Een jaar of vierentwintig moet ik zijn geweest. Jong, single en met een lange, oningevulde zomer voor me toen het telefoontje kwam. Of ik mee wilde op de tournee van Tina Tuner. Betaald. En goed ook. Mijn taak? Ervoor zorgen dat de promotiemeisjes van World Online (het bedrijf van Nina Brink dat de show sponsorde) met twee woorden spraken en niet kauwgom kauwend hun flyers verspreidden én, en dit is het deel waar ik me bijzonder op verheugde, de meet en greet regelen na de show met de dikke deuren van World Online. Ervoor zorgen dat het hoogste baasje eerst kwam enzovoort. Ik zag het al helemaal voor me: Tina en ik zouden na een week kunnen praten zonder woorden. Ik zou aan haar linkerooglid zien dat ze nu wel klaar was met managing director international businesses blablabla en had een fluïde vorm gevonden om iedereen weer soepeltjes haar kleedkamer uit te werken.
De tournee ging door, maar zonder mij. World Online kwam in zwaar weer en zette het mes in alles waar ze op konden bezuinigen, zo ook het pr-partje van de grote sinaasappel die de show van Tina Turner heette. Een gemiste kans, maar hierdoor voelde Tina voor mij altijd dichtbij. Toen haar musical werd opgevoerd ben ik vier keer geweest. Naar de première met mijn lief, daarna met mijn dochters omdat ik vond dat ze moesten weten van dit leven, daarna met de redactie en toen nog twee keer om naast Nyassa ook Gaia en Nurlaila te bewonderen. Tijdens het zien van de show realiseerde ik me ineens dat de echte naam van Tina, Anna Mae, de tweede naam van onze oudste dochter is. Mijn beste vriendin heet Anna, dus een versmelting van onze namen leek me perfect voor ons eerstgeboren kind. Dat onze ‘Mae’ een ‘May’ is, is alleen voer voor kniesoren.
Mijn meisjes waren net zo Tina-taken als ik. ‘Ike had beter Aikel kunnen heten,’ sprak mijn jongste met een pinnig mondje toen we het Beatrix Theater uit liepen. De rassenstrijd, haar niet-liefhebbende moeder, de strijd met Ike, haar kracht, haar lef en vooral de benen, de pasjes en de rokjes die ze niet droeg om mannen te verleiden, maar omdat ze dan beter kon dansen.
Dat is onze Tina. De feministe die na buffelen en incasseren uiteindelijk toch de liefde vond. Het bandje in de hemel waar Henny Vrienten zo mooi over fantaseerde heeft een nieuwe zangeres, en wat zullen ze daar blij mee zijn.
Door: May-Britt Mobach
