Franska.nl

‘Mijn stiefdochter wil niets meer met ons te maken hebben’

 

Tina sluit Laura, het dochtertje van haar nieuwe liefde, meteen in haar hart. Maar jaren later wil Laura opeens niets meer met haar stiefmoeder te maken hebben.

 

‘Als ik de deur opendoe staat mijn dochter Melissa voor m’n neus. Haar gezicht is betrokken en ik zie de tranen in haar ogen. Geschrokken laat ik haar binnen. Toen ze onderweg naar huis was moest ze overstappen en zag ze haar zus Laura bij de bushalte staan. Ze riep haar naam en zwaaide, maar Laura keek haar alleen maar strak aan en gaf geen krimp. Het is helaas niet de eerste keer dat Laura doet of ze haar zus niet kent. Een jaar geleden heeft ze al het contact met ons verbroken en de reden waarom is voor ons een raadsel.

 

Want ik heb Laura opgevoed alsof het mijn eigen kind was. Als klein meisje van twee kwam ze in mijn leven toen ik verliefd werd op Luc, haar vader. Haar aan alcohol verslaafde moeder was met de noorderzon vertrokken en liet haar dochtertje bij Luc achter. Ik sloot Laura meteen in mijn hart en heb nooit onderscheid tussen haar en haar zusje gevoeld. Ondanks het leeftijdsverschil waren de meisjes onafscheidelijk. Natuurlijk hadden ze weleens ruzie maar ze hielden onvoorwaardelijk van elkaar.

 

In haar pubertijd vroeg Laura zich steeds vaker af wie nou haar moeder was en waarom zij haar kind in de steek had gelaten. Luc probeerde dan uit te leggen wat er was gebeurd, maar het was natuurlijk een verdrietige situatie. Het leek wel of haar moeder het bestaan van Laura compleet gewist had. Er kwam nooit een telefoontje of een verjaardagskaartje. Tot er twee jaar geleden opeens een brief op de mat plofte. Haar moeder wilde weer contact met Laura.

 

Er volgde een afspraak maar dat was erg verwarrend voor Laura. Haar moeder had zo haar eigen versie van het verleden en dat bracht heel veel vragen met zich mee. Luc en ik werden ervan beschuldigd dat we Laura doelbewust bij haar vandaan hadden gehouden en dat we haar kaartjes voor Laura ongeopend retour stuurden. Grote leugens, maar Laura geloofde het allemaal. Daardoor was er steeds meer ruzie en merkten we dat ze zich steeds meer van ons verwijderde. Tot ze op een dag na de zoveelste ruzie zei dat ze niets meer met ons te maken wilde hebben en bij haar moeder wilde wonen en niet bij zo’n nepfamilie als de onze. Dat waren de woorden die ze gebruikte, een ‘nepfamilie’.

 

We waren er kapot van maar we konden niets doen want ze was inmiddels achttien en dus meerderjarig. Luc heeft nog geprobeerd om met haar moeder te praten maar ook zij zat vol verwijten naar ons. We hadden haar kind van haar afgepakt, geen wonder dat Laura nu ze dat wist niets meer met ons te maken wilde hebben. Terwijl Luc en ik alleen maar heel veel van haar gehouden hebben. Ze voelde net als Melissa als mijn eigen vlees en bloed.

 

Talloze keren heb ik haar gebeld, geappt en geschreven maar ze reageerde nergens op. Toen ik radeloos naar het huis van haar moeder ging schreeuwde Laura vanuit de deuropening dat ik haar met rust moest laten. Dat ik helemaal niets van haar was, want ze had al een moeder.

 

Sindsdien hebben we een lege stoel aan tafel. Melissa mist haar zus ook verschrikkelijk en is dagen van slag als ze haar per ongeluk ergens in de stad tegenkomt en Laura net doet of ze haar niet kent. Het is zo pijnlijk dat we haar nu kwijt zijn en we eigenlijk niet goed begrijpen waarom. Soms voelt het alsof een stukje van mijn hart uit mijn lijf is gerukt en dat het nooit meer zal helen.’

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’