‘Mijn schoonouders maken onderscheid tussen de kleinkinderen’
De nieuwe schoonouders van Jeanette maken duidelijk onderscheid tussen haar dochter en de kinderen van haar vriend.
‘Terwijl Rob, mijn vriend, de gordijnen dichtdoet zet ik zwijgend de laatste glazen in de vaatwasser. We vierden vandaag de verjaardag van Evi, voor het eerst in het huis van mijn vriend waar Evi en ik een paar weken geleden zijn ingetrokken. Samen met zijn twee kinderen Saar en Juul zijn we nu een samengesteld gezin en het gaat best goed. Natuurlijk hebben we er lang over nagedacht of we onze gezinnen in elkaar zouden schuiven, maar omdat de meiden het heel goed met elkaar kunnen vinden durfden we het aan.
Rob en ik kregen vrij snel nadat hij en zijn vrouw uit elkaar waren gegaan een relatie. Rustig leerden we elkaar en onze kinderen kennen en probeerde ik het voor Saar en Juul zo makkelijk mogelijk te maken dat er een andere vrouw in het leven van hun vader was gekomen. Voor de meiden ben ik Tilly, geen moeder, want die hebben ze al. Maar hoe ik mijn best ook doe, de relatie met hun eigen moeder blijft ingewikkeld. Misschien heeft het er iets mee te maken dat zij eigenlijk helemaal niet wilde scheiden. Maar Rob was destijds vastbesloten en heeft haar bij de scheiding in vrijwel alles haar zin gegeven om een gevecht voor de rechter te voorkomen.
Niet alleen zijn ex heeft moeite met mij, ook mijn schoonouders kunnen niet zo goed accepteren dat Rob een ander in zijn leven heeft. Vanaf de allereerste keer dat ik bij hen over de vloer kom loopt het contact stroef. Wat ik ook doe om het ijs te breken, het lukt me niet. Zelfs naar Evi zijn ze niet toeschietelijk en dat vind ik heel moeilijk om te zien. Gelukkig wonen ze niet echt in de buurt en we zien elkaar niet zo vaak, maar vandaag, op de verjaardag van mijn dochter, leek het me een mooie gelegenheid om ze bij ons nieuwe gezin te betrekken.
Helemaal omdat Saar, de jongste dochter van mijn vriend, een week geleden ook jarig was en zo konden we twee verjaardagen in een keer vieren.
De kamer zat al vol met vrienden en hun kinderen toen Robs ouders binnenkwamen. Ik zette koffie en taart voor ze neer en toen pas zag ik dat zijn moeder een grote roze envelop op haar schoot had liggen. Op luide toon riep ze Saar bij zich, feliciteerde haar nog een keer uitbundig en gaf haar de envelop. Saar wist niet wat ze zag toen ze er een briefje van vijftig euro uit haalde en ik zag Robs moeder tevreden lachen. Vol verwachting zag ik Evi naar Robs moeder kijken maar in plaats van mijn dochter ook op een leuke manier toe te spreken zei ze alleen maar: ‘Hier, deze is voor jou’, en draaide zich toen om en begon druk met de vrouw naast haar te praten. Toen Evi de kleine witte envelop openmaakte zag ik de teleurstelling in haar ogen. Er zat een biljet van vijf euro in.
Ik liep meteen naar de keuken en wenkte Evi dat ze met me mee moest lopen. Daar zei ik zachtjes, terwijl ik een traan van haar wang veegde, dat ze Robs moeder moest bedanken en verder niets moest laten merken. Dat ik heus wel snapte dat ze teleurgesteld was, maar dat mensen soms nu eenmaal zo zijn.
De rest van de middag ging in een waas aan me voorbij, zo boos was ik. Toen ik in de keuken wat chips in een schaal deed siste ik naar Rob dat het laatste woord hier nog niet over was gezegd. Ook hij baalde enorm van deze actie van zijn moeder, maar wilde nu met al die andere mensen erbij geen scene schoppen. Met een stalen glimlach nam ik later afscheid van zijn moeder en terwijl ik haar strak aankeek bedankte ik haar voor het prachtige cadeau voor mijn dochter en zei ik dat ik het zo lief van haar vond dat ze eraan had gedacht. Maar van binnen huilde ik. Want dat ze mij maar niet wil accepteren als nieuwe partner van haar zoon, daar kan ik niet zoveel aan doen. Maar dat ze dat via mijn kind laat merken vind ik echt onvergeeflijk.’
