Franska.nl

‘Mijn schoondochter blijft maar zo afstandelijk’

José doet haar best om een fijne relatie met haar schoondochter op te bouwen, maar daar zijn er wel twee voor nodig.

 

‘Wat was ik blij voor onze Jochem dat hij na een paar mislukte relaties eindelijk de liefde van zijn leven had gevonden. Zo noemde hij Laura al sinds het moment dat hij haar had leren kennen. Een wereldvrouw, die hij ontmoette toen hij alleen een paar maanden door Azië reisde. Ik genoot van de foto’s die Jochem me stuurde. Zijn blije bruine gezicht met een grijns van oor tot oor als hij het over haar had. Dat moest wel iets bijzonders zijn, dacht ik toen. Heel af en toe zat ze naast hem als we zaten te Facetimen maar dan hield ze zich een beetje afzijdig. Misschien is ze gewoon verlegen, schoot het door me heen. Het was ook wel gek om je schoonouders op zo’n grote afstand via videobellen te leren kennen.

 

Maar inmiddels weet ik beter. Want zelfs na vier jaar houdt Laura zich nog steeds afzijdig als ze bij ons thuis is. Ze antwoordt wel beleefd als je haar wat vraagt, maar van enige hartelijkheid of belangstelling naar mijn kant is niet echt sprake. Ik heb zo vaak geprobeerd om iets van een relatie met haar op te bouwen, maar op een of andere manier lukt het me maar niet. Regelmatig stelde ik voor om eens samen te gaan winkelen of lunchen. Maar steeds was er wel weer een reden waarom het toch op het laatste moment niet door kon gaan. Ze was te druk met werk of er was iets met haar eigen moeder dat belangrijker was. Uiteindelijk ben ik er maar mee gestopt om het te vragen. Ik wil ook niet zo’n opdringerige schoonmoeder zijn. Het lijkt me echt vreselijk als ze zo over me zou denken. Maar toch. Ik kan me niet herinneren dat ik iets vervelends heb gezegd of gedaan.

 

Dat het voor mijn zoon best een lastige situatie is begrijp ik en daarom houd ik me maar op de vlakte en probeer ik me nergens mee te bemoeien. Maar eerlijk gezegd had ik het me zo anders voorgesteld. Jochem is enig kind en hoewel ik ooit vurig hoopte op nog een baby is die er helaas nooit gekomen. Ik kon best jaloers zijn op vriendinnen die wel twee kinderen hadden, helemaal als ze ook nog een dochter kregen. Het leek me zo heerlijk om met zo’n meisje te tutten en later als ze groot was samen te kijken naar een bruidsjurk. Ik kon er uren over dromen. Maar het liep helaas anders. Ik mag in mijn handen knijpen met Jochem. Hij is lief, attent, echt een lot uit de loterij. Ook voor mijn nieuwe schoondochter.

 

Natuurlijk moet het helemaal hun dag worden, maar ik hoopte eerlijk gezegd dat ik op zijn minst wel mee zou mogen om haar bruidsjapon uit te zoeken. Maar nu ben ik er via via achter gekomen dat ze dat al met haar moeder heeft gedaan en hem ook al heeft besteld. Zelfs hier werd ik niet bij betrokken en dat voelt als de zoveelste afwijzing. Op geen enkele manier betrekt Laura me bij hun grote dag en als Jochem eens iets voorstelt dan heeft ze altijd commentaar. Soms houd ik mijn hart vast voor de toekomst. Als Jochem nu al zo over zich heen laat lopen hoe zal het dan straks zijn als ze ooit kinderen hebben?

 

Daar kan ik me nu al zorgen om maken. Zul je zien dat ik ook dan geen enkele rol als oma mag spelen. Mijn man vindt dat ik niet zo op de zaken vooruit moet lopen, hij denkt dat het allemaal wel los zal lopen. Maar toch blijft dat gevoel maar aan me knagen. Want wat ik ook doe om het Laura naar de zin te maken, er is nooit ook maar enige toenadering van haar kant en dat maakt me zo verdrietig.’