Mijn nieuwe vriend
Om maar gelijk maar met de deur in huis te vallen: ik heb een nieuwe vriend hier in Italië.
Nou, eigenlijk twee nieuwe vrienden. De eerste heet Henk, die runt de plaatselijke kruidenierswinkel. Stel je geen AH XL voor, de oppervlakte van zijn ‘alimentari’ is maximaal vijftien vierkante meter. Henk komt oorspronkelijk uit Gouda en is zijn grote liefde gevolgd naar Italië. Die liefde is een bloedmooie Italiaanse dame, ze is leuk en kan heerlijk koken, dus zo gek is Henkie nou ook weer niet. Het is heerlijk om even met Henk te kletsen over de omgeving, waar je het beste kan fietsen of wandelen en natuurlijk waar je ‘s avonds moet eten om de lekkerste lokale gerechten uit de omgeving te proberen. We zitten hier op een berg en iedereen kent iedereen, én iedereen kent natuurlijk Henk. Als we aanschuiven voor het avondeten, krijgen we zoveel voorafjes (omdat we een kennis zijn van Henk) dat ik tegen de tijd dat de hoofdmaaltijd wordt geserveerd al propvol zit. Nou is gestoofd konijn ook niet mijn favoriete Italiaanse gerecht, dus ben ik blij dat ik een excuus heb. Maar er is natuurlijk altijd nog ruimte voor de huisgemaakte tiramisu, dat dan wel weer. En dat allemaal dankzij Henk.
Maar nu vriend nummer twee. Dat is me er eentje zeg. Houdt me nu al drie nachten wakker. Laat me ondertussen ook elke hoek van de kamer zien. Deze is een volbloed Italiaan, alhoewel hij inmiddels ook wat Gronings bloed in zich heeft. Meer dan mij lief is. Maar na vanavond is het toch echt uit tussen ons tweeën. Hij snapt ook niks van die anderhalve-meter-samenleving, want daar houdt ‘numero due’ zich totaal niet aan. Dus na vanavond is het de dood of de gladiolen. Hoe deze heet? Geen idee, ik noem ‘m @#$%&€ rotmug.
Door: Grace Bregman