Franska.nl

‘Mijn nieuwe collega is niet te vertrouwen’

Vanaf het moment dat Shirley haar nieuwe collega de hand schudde wist ze al dat deze vrouw foute boel was, maar ze kan het niet bewijzen.

‘Als ik door de draaideur naar buiten loop zie ik in de verte mijn collega Claire lopen. Sinds twee maanden werkt ze bij mij op de afdeling. Een jonge vrouw van eind twintig die door mij ingewerkt moet worden. Op een of andere manier werkte ze me meteen op de zenuwen. Alsof ze te aardig is en te veel wil helpen. Op een of andere manier geloof ik dat gedrag gewoon niet.

 

Ze heeft een dure camelkleurige jas aan en een tas van een merk waar ik alleen maar over kan dromen. Het verbaast me al een tijdje dat ze zich zulke dure dingen kan veroorloven. We hebben allebei dezelfde administratieve functie en we verdienen niet slecht, maar zeker geen salaris waarmee we ons deze luxe kunnen permitteren. Ik weet dat Claire alleen woont, in een appartementje in de stad en dat ze geen partner heeft. Dus haar vaste lasten moet ze in haar eentje ophoesten. Maar sinds kort heb ik door waar ze het allemaal van kan betalen. 

 

Zoals ieder jaar hadden we de week voor kerst een borrel met de hele afdeling. We hadden budget van onze manager gekregen om er iets gezelligs van te maken dus had ik met een paar collega’s wat drank en hapjes besteld. Terwijl we de vergaderruimte aan het versieren waren zei een collega dat ze af en toe geld uit haar portemonnee mist. In eerste instantie dacht ze dat haar puberzoon geld uit haar tas jatte. Maar toen ze hem daarmee confronteerde zei hij dat hij dat echt nooit zou doen. Ook een andere collega vertelde dat ze geld mist. Ze betaalt normaal gesproken alleen contactloos met haar telefoon maar heeft altijd een briefje van tien in het zijvakje van haar tas zitten, zodat ze altijd naar huis kan. Laatst had ze dat tientje nodig om op de markt iets af te rekenen, maar het biljet was weg. 

 

De borrel was heel gezellig. Claire had een karaokeset meegenomen, dat was een groot succes en om de beurt stonden we klaar om te zingen. Ik had inmiddels knallende hoofdpijn van de herrie en wilde een paracetamol uit mijn tas pakken. Terwijl ik over de inmiddels donkere afdeling naar mijn bureau liep zag ik iemand staan. Mijn tas stond open op het bureaublad en ik hoorde Claire zeggen dat ze mijn telefoon wilde pakken. Ze hoorde geluid uit mijn tas komen en wilde met de telefoon naar me toe lopen. Maar gelukkig, daar ben je zelf al, zei ze. Op mijn telefoon zag ik inderdaad een gemiste oproep van thuis, maar toch gaf het mij een naar gevoel. Wat deed die vrouw daar bij mijn tas? 

 

Toen ik eenmaal thuis was checkte ik toch even mijn portemonnee. Ik wist toch zeker dat ik de dag ervoor zestig euro had gepind? Ik kreeg drie biljetten van twintig euro uit de automaat en had daarna geen boodschappen meer gedaan. En toch zat er nu maar veertig euro in. Ik voelde meteen een enorme woede opkomen. Zie je wel, het kon niet anders dan dat Claire geld uit mijn tas had gepakt tijdens de borrel. Ik had haar op heterdaad betrapt en toen kon ze natuurlijk niet anders dan een smoes verzinnen en heel toevallig werd ik op dat moment gebeld. Dat kwam haar natuurlijk heel goed uit omdat het haar een alibi gaf om in mijn tas te rommelen. Geen wonder dat ze die dure spullen kan betalen, ze jat het gewoon bij elkaar.

 

Inmiddels zijn we een paar dagen verder en heb ik haar op de werkvloer even apart genomen en geconfronteerd met het feit dat ik geld miste. En niet alleen ik, maar ook een paar andere collega’s. Dat het toch wel heel toevallig was dat zij tijdens de kerstborrel, toen iedereen met de karaoke bezig was, net naast mijn tas stond. En die karaokeset die ze had meegenomen was er natuurlijk om ervoor te zorgen dat we met z’n allen bij elkaar zouden staan in de vergaderruimte zodat zij op de afdeling alleen zou zijn. Claire houdt bij hoog en bij laag vol dat ze het niet gedaan heeft en ik kan het niet bewijzen omdat er geen camerabeelden zijn en ik de enige ben die zag dat ze haar hand in mijn tas stak. Ze is zelfs zo brutaal geweest dat ze bij HR een klacht tegen mij heeft ingediend wegens pestgedrag. Hoe sluw kan je zijn? Het maakt me razend. 

 

Ik wist al dat zij foute boel was vanaf het moment dat ik haar de hand schudde. Ze gaf me meteen een gevoel dat ze niet pluis was. Maar ze weet nu dat ze op haar tellen moet passen, want ik laat het niet meer los en ben benieuwd hoe vaak er komend jaar iemand op onze afdeling geld of dure spullen zal missen.’