‘Mijn neefjes eten bij ons thuis gewoon vlees en niet vegetarisch’
Marjolein (59) is nu vijf jaar samen met Tjerk (61). Beiden hebben geen kinderen, daarom vindt Marjolein het des te leuker als haar neefje Timon langs komt.
‘Een kinderwens heb ik nooit echt gehad, al zag ik mezelf vroeger wel moeder worden. Die nesteldrang is denk ik gewoon nooit echt bij mij doorgedrongen, en ook de juiste man vond ik maar niet. En voordat ik het wist had ik er — voor mijn gevoel — ook niet meer echt de juiste leeftijd voor. Echt moeite heb ik daar niet mee gehad. Wel vond ik het heel fijn toen mijn jongere halfzusje kinderen kreeg. Zo had ik een beetje de lusten en niet de lasten… Dus ik paste heel graag op mijn neefjes.
Mijn halfzusje Charlotte is een stuk jonger, omdat zij een dochter is van mijn vader en zijn tweede vrouw. Een jongere leg, dus. Zijn tweede vrouw is ook een stuk jonger dan mijn vader, en zo komt het dat zij bijna twintig jaar jonger is dan ik. Natuurlijk merken we wel iets van dat leeftijdsverschil, maar we zijn heel hecht met elkaar en ik zie haar echt als mijn kleine zusje. Ze woont bij me in de buurt en komt vaak spontaan langs, voor een kopje thee, een wijntje of voor een lastminute oppas.
Dat oppassen vinden mijn vriend en ik eigenlijk nooit een probleem. Mijn neefjes zijn nu acht en tien jaar oud en het zijn echt schatjes. Zij vinden het ook altijd leuk om bij ons op bezoek te komen, want bij tante Marjolein mag natuurlijk veel meer dan thuis. En dat is ook echt zo. Helaas werpt dat ook een schaduw over de relatie tussen Charlotte en mij…
Charlotte, haar man en hun kinderen eten namelijk alleen maar vegetarisch. Toen de kinderen nog onder de vijf waren, aten ze zelfs voornamelijk veganistisch. Ik vind dat zelf heel slecht voor de kinderen, die hebben toch dierlijke eiwitten nodig? En zuivel, en een visje of stukje vlees op z’n tijd. Dat je kinderen dat niet kan onthouden heb ik Charlotte ook uitgelegd.
Gelukkig zijn Charlotte en haar man op dat strenge veganisme teruggekomen, maar vlees en vis komt er daar in huis nog niet in. Charlotte zei zelf dat dat vooral is omdat haar kinderen het helemaal niet lekker vinden, maar dat is niet waar… Daar ben ik zelf achter gekomen. Want het geheimpje van mij en de kinderen is dat ze bij ons wel bitterballen krijgen. Of — hun favoriet — kipsaté. En met vissticks maak ik ze ook heel blij. Elke keer als ze hier komen weten ze dat ze dat soort dingen krijgen en daar fleuren ze zo van op.
Maar het is nog steeds ons geheimpje, al heeft de jongste thuis wel verteld dat hij zo van bitterballen houdt… Toen Charlotte zich afvroeg hoe hij dat nou kon zeggen, heb ik opgebiecht dat hij die bij ons heeft gegeten. Per ongeluk. Ik heb er ook bij gezegd dat hij er zo van genoot, en gevraagd waarom ze hem zelf toch niet vaker zoiets geeft. Maar ze is daar echt onverbiddelijk in: vlees en vis komt er niet in.
Nu is het dus nog steeds ons geheimpje, al is het natuurlijk een kwestie van tijd voordat één van de twee zich verspreekt… Zit ik hier fout, en moeten haar kinderen zich ook bij mij thuis aan Charlottes dieetwensen houden? Ik vind zelf dat als ze zó genieten van dat eten, het geen kwaad kan. Maar ik denk ook dat Charlotte woest zal worden als ze erachter komt…’
