Franska.nl

‘Mijn moeder?’

 

 

‘Vol goede bedoelingen, overbezorgd en tegelijkertijd hartstikke verstikkend.’

 

 

‘Mijn moeders overbezorgd zijn ging verder dan ‘doe een muts op want het is koud buiten’. Verder dan ‘niet alleen naar huis fietsen na het uitgaan’ en verder dan ‘je moet je vitamientjes binnenkrijgen’. Mijn moeder leefde niet voor mij, maar was in dienst van mij. Ze dacht voor mij, praatte voor mij en voelde voor mij. Allemaal omdat ze ‘zo ontzettend veel van me hield’ – hetgeen ik ook nooit in twijfel heb getrokken overigens. Als ik huiswerk zat te maken kwam ze om de haverklap vragen of ik nog iets nodig had en als ik met vriendinnetjes op mijn kamer zat kwam ze zo vaak thee met koekjes brengen dat we er misselijk van waren.

 

Toen ik klein was, wist ik niet beter dan dat mijn moeder altijd met en voor me in de weer was. Toen ik ouder werd ging het me ontzettend irriteren dat ze me nooit eens even met rust kon laten en dat ze me elke kans ontnam om mijn eigen ervaringen te hebben en de fouten te maken waar ik van kon leren. Dat is zo’n strijd geworden tussen ons dat ik het huis ontvluchtte om op kamers te gaan zodra ik klaar was met mijn middelbare school. Pas toen ik niet meer thuis woonde kreeg ik de kans om ook eens één op één met mijn vader af te spreken. Ik ontdekte pas hoeveel we op elkaar lijken toen ik niet meer met hem onder één dak woonde. Op een dag kwam mijn vader bij me langs om me te vertellen dat hij had besloten om mijn moeder te verlaten en een nieuw leven te beginnen met ‘iemand die hij had ontmoet via zijn werk’. Het was vooral dankzij onze gesprekken dat hij hiertoe gekomen was, zei hij – en daarvoor was hij me ‘oneindig dankbaar’.

 

Toen ik mijn moeder daarna zag, brak mijn hart – uit medelijden en door schuldgevoel omdat ik het mezelf aanrekende dat ik mijn vaders ogen had geopend. Ze snapte het niet, zei ze. Ze snapte het echt niet wat ze fout had gedaan. Ze was er altijd geweest voor mijn vader en voor mij. Altijd had ze zichzelf weggecijferd en opgeofferd voor ons. Eerst had ze het gevoel gehad dat ze mij kwijtgeraakt was en nu had haar man haar verlaten. Eerst liet ik haar uithuilen en praten. Toen ze over de eerste schok heen was ben ik met haar gaan praten. Dat was eerst tegen dovenmansoren. Pas toen mijn vader al een bijna een jaar de deur uit was dacht ze te begrijpen dat ze misschien wat verstikkend was geweest. Al kon ze nog steeds niet bedenken hoe ze het anders of beter had kunnen doen, zei ze.

 

Inmiddels heb ik geleerd mijn moeder te accepteren zoals ze is. Want ook al zou ze het écht begrijpen, dan zou ze nog niet in staat zijn om haar gedrag te veranderen. Als ze me nu te veel wordt ga ik haar een tijdje uit de weg. En als ik haar dan weer zie, laat ik haar betuttelen en zeg ik tegen mezelf dat ze het echt heel goed bedoelt.’

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.