Franska.nl

‘Het is zondagmiddag en het is muisstil in huis. Onze kinderen zitten op hun kamer huiswerk te maken of te gamen. Buiten regent het en ik heb eigenlijk helemaal geen zin om de deur uit te gaan, maar ik moet. Het is alweer twee weken geleden dat ik voor het laatst bij mijn moeder langs ben geweest, dus het is wel weer tijd dat ik daar mijn neus laat zien. 

 

Mijn ouders zijn jaren geleden gescheiden toen ik net de deur uit was. Mijn vader pakte zijn nieuwe leven met beide handen aan. Er was geen ander in het spel, maar ik denk dat hij blij was dat hij de schijn niet meer op hoefde te houden dat we een gelukkig gezinnetje waren. Mijn moeder was altijd al een veeleisende vrouw en mijn vader was gewoon niet tegen haar opgewassen. Een paar jaar na de scheiding kreeg mijn vader een nieuwe relatie, een vrouw met wie hij het tot op de dag van vandaag heel fijn heeft. 

 

Mijn moeder is altijd alleen gebleven en is naarmate ze ouder werd alleen maar moeilijker geworden. Zeker toen onze kinderen werden geboren was het voor mijn moeder een wedstrijd om ze net zo vaak te zien als mijn vader. Omdat ik loyaal aan allebei wilde zijn zorgde ik er wel voor dat ze net zoveel keren bij de een als bij de ander kwamen, hoewel mijn vader altijd zei dat ik best een keertje kon overslaan als dat zo uitkwam. Bij mijn moeder voelde het steeds vaker als een verstikkende verplichting om bij haar op bezoek te gaan. Maar ik vond haar ook zielig omdat ze zo alleen was en dan gingen we toch maar weer op onze vrije zondagmiddag naar haar toe. Steeds vaker zat ik dan met dreinende kinderen in de auto omdat zij haarfijn aanvoelden dat ik er zenuwachtig van werd. Mijn man had altijd een goed excuus om niet mee te gaan, omdat hij dan moest voetballen of naar een wedstrijd van zijn favoriete club wilde gaan. Dus dan zat ik maar bij mijn moeder te wachten tot ik met goed fatsoen weer naar huis kon. 

 

Onze kinderen vinden het wel leuk om naar mijn vader en zijn vriendin te gaan en willen, nu ze ouder worden, eigenlijk niet meer mee op die verplichte bezoekjes aan mijn moeder. Ze hebben op de middelbare school veel huiswerk en willen als dat klaar is liever met hun vrienden chillen dan naar haar. En ik snap dat heel goed. Het is voor hen geen feest om naar hun oma te gaan die altijd wel ergens kritiek op heeft waardoor het contact tussen haar en haar kleinkinderen steeds moeizamer wordt. Verder dan vragen hoe het op school is komt ze niet en laatst eiste ze dat ik mijn kinderen de volgende keer toch weer mee zou nemen als ik op bezoek kom.

 

Ook klaagde ze weer dat de kleinkinderen haar nooit bellen. Het lag op het puntje van mijn tong om te zeggen dat dat toch echt aan haar zelf ligt. Als ze wat gezelliger tegen hen zou zijn dan zouden de kleinkinderen ook weleens wat vaker met haar appen. Bovendien kan ze hen zelf toch ook bellen? Alsof het niet in haar opkomt om eens zelf het initiatief te nemen om te vragen hoe het nou eigenlijk echt met ze gaat, maar wel altijd maar teleurgesteld zijn. 

 

Mijn vader doet juist wel zijn best om betrokken te blijven in het leven van zijn kleinkinderen nu ze wat ouder worden. Zo appen ze regelmatig gekke filmpjes naar elkaar en vraagt hij hoe een moeilijk proefwerk is gegaan. Ook komt hij weleens kijken bij hun sportwedstrijden. Mijn moeder vindt dat allemaal maar ingewikkeld. Dat irriteert me dan weer enorm, omdat ze ook met de auto naar haar zus kan rijden die veel verder weg woont. Dan kan ze toch ook naar het sportveld komen om te kijken naar de voetbalwedstrijd van haar kleindochter? En vervolgens is ze verbolgen als ze erachter komt dat mijn vader wel geweest is. 

 

Mijn moeder is heel jaloers op dat contact tussen hem en hun kleinkinderen en daar krijg ik steeds meer moeite mee. Het is inmiddels ruim 25 jaar geleden dat mijn ouders uit elkaar gingen en eigenlijk is het hoog tijd dat ik niet meer het kind blijf dat zo loyaal naar haar moeder moet zijn. Ze is zelf tenslotte verantwoordelijk voor haar eigen leven en als mijn kinderen niet meer naar hun oma willen, dan geef ik ze eigenlijk nog groot gelijk ook.’