Franska.nl

Mijn lieve dromerige dochter

 

‘Esmee is altijd mijn bijzondere dochter geweest. Toen ze klein was kon ik haar beschermen tegen de boze buitenwereld. Maar nu ze volwassen is gaat dat steeds moeilijker.’

 

 

‘Toen Esmee geboren werd had ik al snel in de gaten dat er iets niet klopte. Ze ontwikkelde zich anders dan haar twee oudere broers maar wat het nou was, daar kwam ik maar niet achter. Met haar dromerige blik keek ze vaak een beetje langs me heen.

 

Op de basisschool kon ze best meekomen met haar klasgenootjes, maar sociaal gezien had ze het moeilijk. Ze was nu eenmaal niet zo bijdehand als de rest van de klas en daarom had ze weinig vriendinnetjes. Het brak mijn hart als ze weer niet was uitgenodigd op een verjaarspartijtje of uit school weer niet werd meegevraagd om te komen spelen.

 

Ik kon daar helaas niets aan veranderen en hoopte dat het op de middelbare school beter zou gaan. Ze ging iedere dag op de fiets naar de stad, maar reed het hele stuk vaak in haar eentje. Ook daar vond ze in de klas geen aansluiting. Waar haar klasgenoten de wereld ontdekten, zat Esmee alleen thuis. Ze bleef een buitenbeentje.

 

Inmiddels woont Esmee op kamers. Ze werkt in een dierenasiel en heeft haar draai wel gevonden, maar ze mist het contact met haar leeftijdgenoten. Ze kan hun tempo simpelweg niet bijhouden. Haar broers hebben al jaren verkering en Esmee wil ook graag iemand die er speciaal voor haar is.

 

De afgelopen weken hoorde ik haar steeds vaker praten over ene Ronald, een jongen die ze op een datingsite had leren kennen. Ze raakten aan de praat over honden en appten eindeloos met elkaar. Esmee had eindelijk het gevoel dat ze een vriend had, iemand die zelfs wel verkering met haar wilde. Ze bloeide helemaal op. Zo had ik haar nog nooit gezien en ik vond het zo fijn voor haar. Jammer genoeg konden ze elkaar door de coronamaatregelen niet bezoeken, dus bleef het bij appen en videobellen.

 

Ronald vertelde Esmee dat hij haar ‘zijn vriendin’ noemde en dat ze het mooiste was dat hem ooit was overkomen. Maar Ronald had ook problemen. En daarom was hij zo blij dat hij met Esmee kon praten. Toen voelde ik al een beetje nattigheid. Natuurlijk probeerde ik het daar met Esmee over te hebben om te achterhalen wat er nou precies met Ronald aan de hand was, maar dat wist ze niet zo goed.

 

Gisteren vertelde ze dat ze Ronald eindelijk had kunnen helpen om zijn probleem op te lossen. Ze had via internetbankieren haar spaargeld naar hem overgemaakt. Maar ze vond het zo raar dat hij daarna niet meer op haar appjes reageerde. Toen ze dat zei voelde ik het bloed uit mijn gezicht trekken en wist ik meteen dat het foute boel was. Deze Ronald had mijn dochter zo gemanipuleerd dat ze hem vertrouwde. Toen kon hij een zielig verhaal ophangen en toeslaan. Mijn lieve dromerige dochter was zo in zijn val gelopen.

 

Natuurlijk heb ik meteen geprobeerd om contact met hem te zoeken. Maar het bedrijf waar hij zogenaamd werkte had nog nooit van hem gehoord en het adres waar hij zou wonen bestaat helemaal niet. Gelukkig was het bedrag dat Esmee had overgemaakt niet zo hoog en zijn we nu aan het uitzoeken of we aangifte kunnen doen. Maar het verdriet in haar dromerige ogen is hartverscheurend. Haar vertrouwen is weer beschadigd en ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik dat voor haar kan goedmaken…’

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’