Franska.nl

‘Mijn ex is nog steeds rijk, maar ik leef nu in armoede’

 

Elize leeft sinds de scheiding van haar man op de rand van armoede, maar haar ex weigert om haar financieel tegemoet te komen.

‘Als ik wakker word hoor ik de baby van de bovenburen huilen. Ik moet nog steeds wennen aan de geluiden om mij heen, maar ben dolblij met dit appartement. Het is licht en heeft twee slaapkamers. Een die mijn dochters met elkaar delen en een voor mij. Heel wat anders dan de vrijstaande woning aan het water waar ik tot een jaar geleden met de kinderen woonde, maar dit is mijn eigen paradijsje.

 

Want na een ongelukkig huwelijk met een man die me regelmatig bedroog, voelt het als een bevrijding om mijn eigen plek te hebben. Aan de buitenkant leek het plaatje perfect. Een mooi gezin met twee gezonde dochters. We konden doen en laten wat we wilden en leken een droomkoppel. Maar wat niemand wist, was dat ik helemaal niet gelukkig was. Mijn ex hield er nogal eens een minnares op na, maar ik hield zoveel van hem dat ik hem iedere keer weer geloofde als hij zei dat het echt niks voorstelde. Tot ik erachter kwam dat hij de nacht had doorgebracht met de moeder van een meisje dat notabene bij een van mijn dochters in de klas zat. Een vrouw die ik dagelijks op het plein zie staan als we onze kinderen ophalen. De triomfantelijke blik in de ogen van die vrouw zal ik nooit vergeten.

 

Hoewel mijn hart gebroken was had ik nog net genoeg eigenwaarde om te vertrekken. Mijn ex was woest en vertelde aan iedereen die het maar horen wilde dat ik hem verlaten had en dat hij maar niet begreep waarom. Waar hij maar kon zat hij me dwars. En omdat we niet in gemeenschap van goederen waren getrouwd en hij nu eenmaal veel meer verdiende dan ik vond hij dat hij het meeste recht had op de spullen die we tijdens ons huwelijk samen hadden aangeschaft. Hij maakte echt ruzie om de meest idiote dingen. Uiteindelijk had ik geen energie meer om nog langer met hem onder een dak te wonen en ben ik met de meisjes vertrokken.

 

Mijn ouders hielpen me met de kosten voor de meubeltjes van de meiden en voor de rest heb ik een groot deel van de inrichting gratis op Marktplaats gevonden. Mijn ex was wel zo slim om co-ouderschap af te dwingen zodat hij mij geen alimentatie hoeft te betalen. Ik ben inmiddels fulltime gaan werken maar op mijn salaris red ik het eigenlijk net niet. Omdat de wachtlijst voor een sociale huurwoning zo lang is moet ik in de vrije sector huren en houd ik naast mijn vaste lasten heel weinig over. Je zou dus denken dat mijn ex, die nu eenmaal veel meer verdient dan ik, een groter deel van de kosten voor de kinderen voor zijn rekening neemt. Maar dat doet hij niet, puur uit pesterij denk ik. Als ik hem daarover mail zegt hij ijskoud dat ik toch zo nodig weg wilde. Hij leeft nog steeds riant, terwijl ik nauwelijks rond kan komen.

 

Ik moet nu bij elke uitgave nadenken of ik het geld kan missen, dat was vroeger wel anders. Als de meiden iets graag willen hebben dan leg ik ze uit dat ik dat niet kan betalen en dat ze het dan maar aan hun vader moeten vragen. Als ik alle rekeningen heb betaald haal ik het net tot het einde van de maand, maar zit iets extra’s er niet meer in. Ik kan me niet eens herinneren dat ik echt iets voor mezelf heb gekocht, zoals een bos bloemen of een potje nagellak. Ik heb vaak slapeloze nachten van mijn financiële situatie, want buiten mijn schuld om zit ik op de rand van armoede. Maar mijn ex leeft door alsof er niets veranderd is en dat voelt heel oneerlijk.’