‘Mijn moeder werd zuur, bitter, verbolgen en teleurgesteld geboren’
‘Mijn ergste nachtmerrie was dan ook altijd dat ik op haar zou lijken.’
‘Mijn moeder is een mix tussen zuur en bitter, tussen verbolgenheid en teleurstelling. Alles wat haar dwarszit is haar overkomen of aangedaan. De slachtofferrol is haar op het lijf geschreven. Ze speelt hem vol overgave en met verve. Vroeger, toen ik klein was, lachte ze heel soms nog wel. Sinds ik mijn eigen ik werd, een jonge vrouw met een mening en een leuk leven, is ze finaal afgehaakt. Mijn ouders zijn weliswaar nooit gescheiden, maar daar is ook echt alles mee gezegd, want voor zover mijn vader überhaupt al ooit thuis is, trekt hij zich terug op zijn ‘kantoor’ en wisselt geen woord met ‘haar’.
Tijdens mijn studie kwam ik uit de kast. Toen ik thuis vertelde dat ik een vrouw had ontmoet waar ik heel erg verliefd op was geworden, kreeg ik van mijn vader een omhelzing – ‘het enige wat ik je gun is dat je heel gelukkig mag worden’ – terwijl mijn moeder in huilen uitbarstte – ‘vertel me waar ik dit aan verdiend heb’ – en er verder nooit meer één woord aan vuil heeft gemaakt. Ik heb haar duidelijk proberen te maken hoe vreselijk onaardig, onbeschoft en kwetsend dat is en hoe diep ze mij daarmee raakt. Het enige wat ze daarop te zeggen had was een ‘dan weet je tenminste ook eens hoe dát voelt’.
Na ons afstuderen besloten mijn vriendin en ik dat we Nederland het liefst zouden verruilen voor Portugal. Het enige wat mijn moeder te zeggen had toen ik het nieuws kwam brengen, was dat ik haar daar nooit zou zien omdat ze blijkbaar out of the blue heel plotseling een zonneallergie had. Ik zei alleen maar dat ze hopelijk toch niet gedacht had dat wij haar daar zouden willen ontvangen. ‘We zitten niet te wachten op je zwartgalligheid, je geklaag en gemopper.’ Later had ik er spijt van dat ik me tot zulke lage uitspraken heb laten verleiden.
Mijn vriendin vraagt zich af hoe mijn moeder zo is geworden. ‘Wat ging er mis in haar leven dat ze er zo boos op moest worden?’ Het enige wat ik kan bedenken is dat ze zo geboren is: het is de aard van het beestje. Twee van haar zussen en haar broer zijn namelijk precies hetzelfde en haar moeder was ook zo’n afschuwelijke vrouw. Mijn ergste nachtmerrie was dan ook altijd dat ik op mijn moeder zou lijken. Ik heb er heel wat therapiesessies aan versleten om dat uit te werken. Pas als ik mezelf helemaal vertrouw en genoeg van mezelf hou, zal dat spookbeeld helemaal verdwijnen, volgens mijn therapeut. En pas dan zal ik mijn moeder makkelijker kunnen accepteren in plaats van me telkens zo van streek te laten maken door haar. Er is wat dat betreft nog wel wat werk aan de winkel maar ik ben al behoorlijk opgeschoten. Alleen al het weten heeft me enorm geholpen.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
