Franska.nl

Mijn eerste kerst zonder mijn echtgenoot

Na het overlijden van haar man ziet Angelique als een berg tegen de feestdagen op. Ze blijft het liefst alleen met kerst. Maar dan gebeurt er iets bijzonders.

 

‘Vorig jaar overleed mijn man. Na een korte maar allesverwoestende ziekte moesten we aan het einde van de winter voor altijd afscheid van elkaar nemen. Binnen zes weken na de diagnose was het afgelopen. Tijd om aan het idee te wennen hadden we niet. Hij ging het ziekenhuis in met iets dat leek op een raar hoestje en kwam met een doodvonnis weer naar huis. 

 

Na zijn overlijden leefde ik in een roes. Er moest zoveel geregeld worden. En een paar weken na zijn dood leek het wel alsof er niets gebeurd was. De bladeren kwamen weer aan de bomen. De dagen werden weer langer. Er stonden weer lammetjes in de wei. Al dat nieuwe leven, ik kon het soms gewoonweg niet aanzien. Gelukkig had ik veel steun aan onze kinderen. Maar ook zij moesten verder met hun verdriet en ik wilde hen niet tot last zijn.

 

Het werd een jaar met heel veel eerste keren. De eerste verjaardag waar hij niet meer bij was bijvoorbeeld. Gelukkig waren er veel mensen die eraan hadden gedacht. Maar na verloop van tijd werd de aandacht minder. De vragen hoe het nu echt met me ging verstomden. Het leven ging tenslotte verder, nietwaar?

 

Met de feestdagen in aantocht werd het gemis alleen maar groter. Ik zag er als een berg tegenop. Wilde me het liefst helemaal afsluiten en doen alsof die vrolijkheid er niet was. Maar dat was onmogelijk. Op straat, op televisie, in de winkels: er was geen ontkomen aan.

 

Hoe lief iedereen ook aan me dacht en me uitnodigde om de kerstdagen samen door te brengen, ik moest er niet aan denken. Het gemis van mijn man was juist extra voelbaar. Zo erg dat het me fysiek pijn deed. Soms telde ik zelfs de minuten dat ik even niet aan hem dacht, probeerde van alles om mijn radeloze verdriet een plek te kunnen geven.

 

Natuurlijk vroegen de kinderen of ik met kerst bij hen wilde zijn. Maar ik bleef het liefst alleen. Ze hadden allebei hun eigen leven met hun partners en ik wilde ze niet belasten met mijn verdriet.

 

Eerste kerstdag werd ik wakker en liet ik me gaan in een enorme huilbui. De dag was grijs en grauw, precies zoals ik me voelde. Omdat de muren op me af kwamen besloot ik om even te gaan wandelen. Overal zag ik gezellig verlichte huiskamers met families bij elkaar. Dat maakte dat ik me alleen maar ellendiger voelde.

 

Maar toen ik weer in de buurt van mijn huis kwam zag ik iets geks. Iemand had een lantaarn met een brandende kaars bij me voor de deur gezet. Toen ik de sleutel in het slot stak voelde ik dat de deur niet meer op slot zat. Maar ik wist toch zeker dat ik hem op slot had gedaan?

 

Terwijl ik de deur van de woonkamer opendeed hoorde ik bekende stemmen. Ik zag mijn kinderen die een grote krat op tafel uitpakten. Er zat een compleet kerstdiner in. En de beste vriend van mijn man versierde samen met zijn vrouw een klein kerstboompje in de hoek van de kamer. Ik wist gewoonweg niet wat ik zag. Mijn oudste liep naar me toe en pakte me stevig vast en zei: ‘Niemand mag met kerst alleen zijn, mam. Ook jij niet.’

 

Het werd een prachtige avond. We hebben met elkaar herinneringen opgehaald. Gelachen en gehuild om het gemis van een echtgenoot, een vader en een dierbare vriend. Zo eenzaam als ik was toen de dag begon, zo voelde ik zijn aanwezigheid aan het einde van de avond. Alsof mijn man er toch bij was…’

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’