‘Mijn dochter woont weer thuis en ik word er gek van’
Julia (53) is alleenstaand en woonachtig in de Randstad. Samen met haar ex, die inmiddels in België woont, heeft ze één dochter, Meike (23).
Toen de relatie van Meike op de klippen liep stond ze op de stoep. Dat is inmiddels een jaar geleden en ze is er nog steeds, tot ergernis van Julia.
‘Om heel eerlijk te zijn, vond ik de ex van Meike nooit echt een leuke jongen. Sebastiaan heet hij, en ze kenden elkaar van de middelbare school. In het eindexamenjaar kregen ze een relatie, en ik had eigenlijk gedacht dat dit geen blijvertje zou zijn. Sterker nog, mijn ex en ik — die toen al uit elkaar waren maar altijd goed met elkaar zijn omgegaan — gaven het niet langer dan een half jaar.
Maar dat halve jaar kwam en werd een jaar. Ze gingen allebei studeren in Amsterdam, en op hun twintigste gingen ze samenwonen. Mijn ex en ik deden wel alsof we het leuk vonden, maar we liepen nog steeds niet warm voor Sebastiaan. We vonden hem een arrogant jochie. Slim, dat zeker: hij studeerde geneeskunde en liet geen kans onbenut om dat te melden. Tegen Meike deed hij altijd alsof hij alles beter wist. Alsof haar studie communicatiewetenschappen er niet toe deed. Altijd haar verbeteren, haar kleineren… Meike had niks door, die was blind van verliefdheid.
Maar zo’n twee jaar geleden kwamen er scheurtjes in de relatie. Meike kreeg nieuwe vriendinnen die haar steeds vaker wezen op hoe Sebastiaan haar behandelde. Toen Meike bij mij aanklopte om mijn mening te horen, heb ik haar ook de waarheid verteld. Niet dat wij nooit voorstander van Sebastiaan waren, hoor, maar wel dat ik ook zo mijn twijfels had. Dat ze iemand verdiende die haar wel op waarde weet te schatten en die haar mening en visies waardeert.
Ik wist wel dat Meike mijn mening heel hoog had zitten, maar dit zag ik niet aankomen: na ons gesprek is ze naar hun huis gegaan en heeft ze het uitgemaakt. Tot mijn schrik, maar ook die van Sebastiaan. En ze was gelijk onverbiddelijk: het was helemaal klaar. Diezelfde avond stond ze met twee koffers bij mij op de stoep. Of ze tijdelijk bij mij mocht logeren. ‘Natuurlijk!’ riep ik gelijk, en dacht nog dat het wel gezellig zou worden.
Nu is Meike hier een jaar en ben ik langzaam gek aan het worden. Haar studie heeft ze afgemaakt, maar ze weigert een baan te zoeken. Ze werkt nu al vier jaar parttime bij een helpdesk, totaal onder haar niveau en ze vindt het niet eens leuk. Ik had haar wel een paar maanden gegeven om de relatiebreuk te verwerken, maar een jaar…
Een jaar waarin zij, als een puber, mijn koelkast leegvreet, geen huur betaalt, geen ambities meer heeft (terwijl ze die vroeger wel altijd had) en over het algemeen gewoon geen gezellig en vrolijk persoon meer is. Dat vind ik verschrikkelijk om te zien natuurlijk, en ik heb haar aangespoord om met een psycholoog te gaan praten. Dat doet ze nu sinds vier maanden, maar echt verschil zie ik nog niet.
En het klinkt heel egoïstisch — het ís ook egoïstisch — maar ik mis mijn oude leventje. Ik was altijd superdruk met leuke dingen, ging veel in m’n eentje op reis of een weekendje weg, en was eigenlijk heel erg gesteld op mijn huis en het alleen zijn. Ik was echt gelukkig zo. En nu lijkt mijn leventje binnen een jaar tien jaar terug te zijn gegaan in de tijd: alsof ik weer een puberdochter thuis heb. Terwijl ik stiekem best wel blij was dat die periode voorbij was en Meike het huis uit ging.
Dit aan haar vertellen ga ik natuurlijk nooit doen. Ik heb het beste met haar voor en ze mag blijven zolang ze wil, en ik steun haar op elke mogelijke manier zodat ze weer gelukkig wordt. Maar ik merk dat het wel steeds moeilijker wordt en ik een steeds korter lontje krijg. Ik mis het gewoon zo om even alleen te zijn. Helaas is mijn vakantie geannuleerd wegens corona en zitten Meike en ik nog meer op elkaars lip dan ooit. Nog even doorbijten dan maar…’
