Franska.nl

Mijn dochter woont nu bij haar vader en haar juf

Mylène is er kapot van als haar man een affaire blijkt te hebben met de juf van hun dochter. Maar het wordt allemaal nog veel erger.

 

Je kent het wel uit films of verhalen: zo’n man die verliefd wordt op een of andere schoolpleinmoeder of, erger nog, op een van de juffen. Ik moest er altijd een beetje om gniffelen, want het is natuurlijk wel een smeuïg verhaal. Tot het jezelf overkomt.

 

Ik vond het altijd wel lekker dat John onze dochter Saartje naar school wilde brengen; dan hoefde ik me ’s ochtends niet zo te haasten. Vanwege de hormoonbehandelingen om weer zwanger te worden, voelde ik me niet zo goed en dat snelle opstarten ’s ochtends om haar op tijd op school te krijgen, vond ik altijd lastig. Ik herkende het, want ook toen we bezig waren om zwanger te raken van Saar, had ik er heel veel last van. Wat waren we gelukkig toen bleek dat het na jaren dokteren eindelijk gelukt was en we een kindje verwachtten. Saartje kwam weliswaar veel te vroeg, maar gelukkig ontwikkelde ze zich goed en na verloop van tijd kregen we groen licht van het ziekenhuis om opnieuw voor IVF te gaan. Het zou mijn laatste kans worden op een broertje of zusje voor Saartje.

 

Maar zoals ik al zei, had ik het zwaar. Ik had heel veel last van stemmingswisselingen, en als John ’s avonds in bed toenadering zocht, snauwde ik hem af. Dat snapte hij toch zelf ook wel, dat mijn hoofd er niet naar stond? Nu weet ik wel beter. In die periode heb ik hem van me afgedreven, en zocht hij zijn heil ergens anders. Bij Sophie, de jonge juf van Saartje, die met open armen op hem stond te wachten.

 

Het viel me al op hoe zenuwachtig hij erbij zat toen we voor het tienminutengesprek bij Sophie op die veel te kleine stoeltjes voor haar bureau met haar in gesprek waren. John maakte hele flauwe grapjes en Sophie lachte net iets te hard. Het leek wel of ik voor die twee helemaal niet bestond. John ontkende in alle toonaarden dat hij haar wel heel leuk vond, maar ik werd achterdochtig. Toen hij op een zondagmiddag na het hardlopen snel ging douchen, zag ik zijn telefoon op tafel liggen. Altijd verachtte ik die vrouwen die de telefoon van hun man doorzochten op zoek naar ‘bewijs’, en kijk mij nou. Nu was ik er zelf zo een geworden. En daar was het: een eindeloze reeks berichten van hem naar haar. Over hoe leuk ze was en hoe goed de seks was. En hoe ze mij om de tuin zouden leiden en dat niemand er ooit achter zou komen.

 

Ik kreeg letterlijk pijn in mijn hart toen ik het las, en liet de telefoon uit mijn handen vallen toen John de woonkamer inliep en zag dat ik wist wat er aan de hand was. Het slappe excuus was dat hij er niets aan kon doen, dat het nu eenmaal gebeurd was. Dat ik hem toch niet meer zag staan. En ja, hij was verliefd op haar. Ze deed tenminste niet zo moeilijk.

 

Inmiddels zijn we een half jaar verder en is John niet meer mijn man. Omdat hij geen eigen woning kon vinden, is hij meteen bij haar ingetrokken en omdat hij co-ouderschap eiste, woont Saartje nu om de week bij haar vader en haar juf. En alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, ik vind het iedere dag opnieuw een verschrikking om Saartje naar school te moeten brengen. Ik voel de ogen van de schoolpleinmoeders in mijn rug prikken en in gedachten hoor ik hun gefluister en hoongelach. Hoe ik het doe, weet ik niet, maar ik breng Saartje tot de deur van haar klas waar Sophie al op haar staat te wachten. Met haar handen gevouwen voor haar inmiddels opbollende buik, waarin nieuw leven groeit, want zij was wel binnen de kortste keren zwanger.

 

Iedere keer hoop ik dat Saartje niet voelt hoe mijn hand trilt en dat ze niet ziet dat de tranen achter mijn ogen prikken. Tranen van woede en verdriet. Omdat zij en ik hier allebei niet om hebben gevraagd. Om ons gezin dat haar juf kapot heeft gemaakt. Om het gemak waarmee haar vader zijn oude leventje inruilt voor een nieuw leven en zijn dochter zich maar moet aanpassen. En om een nieuw broertje of zusje, dat ik haar zelf zo graag had willen geven.

 

Eerlijk gezegd schaam ik me kapot, iedere keer dat ik hier door die gangen moet lopen. Het liefst zou ik alle stoeltjes en tafeltjes in die klas om willen gooien, alles stukmaken, mijn woede erop botvieren, zo boos ben ik. Maar voor mijn dochtertje houd ik me in. Alleen weet ik eerlijk gezegd niet hoe lang ik dat nog vol kan houden. Want ik stik er zowat in.