‘Mijn dochter droomde altijd al van het echte gezinsleven. Studeren hoefde voor haar niet; ze had al sinds de tweede klas van de middelbare school een vriendje die precies datzelfde voor zich zag. Omdat ze al jong een gezin wilden stichten besloten ze samen dat mijn dochter thuis zou blijven om voor de kinderen te zorgen, terwijl haar vriend zijn studie afmaakte en daardoor een stabiele en goedbetaalde vaste baan kreeg. Terwijl hun vrienden om de haverklap de mooiste reizen maakten, kwamen zij langzamerhand toch wat in een sleur terecht. Helaas bleek dit voor twee jonge mensen rond de 25 toch pittig: met twee kinderen onder de 3 jaar en de grote verantwoordelijkheden die dit met zich meebracht, naast de alledaagse stress. Uiteindelijk besloten ze uit elkaar te gaan, maar dit had voor mijn dochter veel grotere gevolgen dan voor haar ex. Opeens stond ze op straat, op zoek naar een betaalbare huurwoning in de randstad met genoeg slaapkamers voor zichzelf en haar kindjes. Als moeder en oma kon ik dit niet aanzien, mijn instinct zei dat ik haar moest helpen. Dat lijkt me heel logisch toch? Dat doen moeders.
 
Ik besloot haar daarom een flink geldbedrag te lenen. Voor de duidelijkheid: zij vroeg hier zelf niet om, daar is ze veel te trots voor. Maar ik stond erop, en ik gaf het haar onder het mom van ‘dat komt wel weer een keer terug’. Want ik wilde ook dat mijn kleinkinderen bij beide ouders een stabiele thuisbasis zouden hebben. Dat heen-en-weer verhuizen was voor die kleintjes al lastig genoeg. Die €20.000,- was precies genoeg om haar te ondersteunen in de maandlasten voor de eerste periode, en een nieuwe inboedel aan te schaffen. Ze was mij ontzettend dankbaar, dat heeft ze vaak genoeg tegen me gezegd. En door deze moeilijke tijd werd ze enorm gemotiveerd om zelfstandiger te worden. Ze wilde nooit meer afhankelijk zijn van een man. Ze begon met een baantje bij de supermarkt, maar al gauw wist ze daardoor te groeien, waardoor ze intern de HBO-opleiding ‘Small Business & Retail Management’ kon studeren, allemaal op kosten van de baas. Fantastisch! Ik zag haar zelfvertrouwen groeien, en met de promoties die elkaar opvolgden verdiende ze uiteraard ook aanzienlijk meer.
 
Ze wonen nog steeds in een relatief goedkoop appartement, en inmiddels is haar nieuwe vriend ook bij hen ingetrokken. Ik vind het heel erg fijn om te zien dat mijn kleinkinderen het zo goed hebben. Ze dragen prachtige kleren, slapen in een soort prinsessenbedjes en gaan regelmatig uiteten. Voor hun kinderfeestjes wordt altijd enorm uitgepakt: niets is te gek, en de hele klas wordt uitgenodigd. Het enige wat mij nu nog dwarszit, is dat mijn dochter nooit meer over het geld is begonnen. Soms denk ik dat ze het echt is vergeten, maar als we het soms over vroeger hebben, bedankt ze me wel voor alle steun die ik haar heb gegeven. Ik vind het moeilijk om er zelf naar te vragen. Ik heb het haar immers zelf aangeboden, maar ik geloof wel dat ik duidelijk had gezegd dat het geen gift was, maar een lening. Het gaat hier dan ook wel om een hoop geld. Daardoor twijfel ik: valt het als moeder zijnde onder mijn verantwoordelijkheden dat ik mijn dochter op die manier uit de brand hielp, en is het gek dat ik hier nu toch iets voor terugverwacht? Of is het meer dan logisch dat ik vind dat zij, als volwassen vrouw met een hoog inkomen, zelf de verantwoordelijkheid moet nemen om mij het geld terug te betalen? Hoe dan ook: het blijft voor mij heel moeilijk hierover te beginnen. Het laatste wat ik wil is dat dit tussen ons in komt te staan.’