Franska.nl

Ze had altijd een grote kinderwens en dit nieuws was een behoorlijke klap. Nu, zo’n tien jaar later, kost het nog steeds haar vriendschappen.

‘Jacky was altijd zo vrolijk en leuk. Altijd in voor een geintje, vaak degene die als allerlaatste naar huis ging bij een feestje, en ruzies had ze nauwelijks. Iedereen kon het altijd wel met haar vinden. Haar vriendenkring was echter nooit heel groot; ze kon het met iedereen vinden, maar bleef met veel mensen op de oppervlakte. Haar echte vertrouwenskring bestond uit een handjevol mensen, en daar ging ze dan ook volledig voor door het vuur. Zeker voor haar beste vriendin Simone, die ze al vanaf de brugklas kent.

Die werden destijds op de allereerste schooldag naast elkaar gezet en dat was meteen dikke mik. Op veel vlakken waren die twee tegenpolen. Simone was altijd iets serieuzer en een veel verlegener. Jacky hielp haar uit haar schulp te komen. Simone hielp op haar plaats Jacky weer met studeren. Binnen de kortste tijd noemde ik ze al Jut en Jul, want die twee waren altijd samen. Ook na de middelbare school, toen ze allebei gingen studeren in Amsterdam en huisgenootjes werden. Vrienden voor het leven waren ze. Dat dacht ik tenminste.

Want toen Jacky op haar 25e te horen kreeg dat ze geen kinderen kon krijgen, veranderde alles. Jacky heeft van jongs af aan altijd gezegd zo graag moeder te willen worden, dus het was voor haar een droom die uiteenspatte. Zelf vond ik het natuurlijk ook verschrikkelijk om mijn dochter zo intens verdrietig te zien, helemaal omdat ik haar niet kon helpen en niet kon troosten. Simone is er toen voor Jacky veel geweest, en ook voor mij.

Maar sindsdien is Jacky veranderd. Verbitterd geworden. Vriendinnen raakten zwanger en Jacky zonderde zich af. Babyshowers, kraambezoeken: ze zei alles af. Omdat ze het niet aankon. Dat werd in het begin geaccepteerd, want het nieuws van haar ongewenste kinderloosheid was nog vers. Maar toen er wat jaren overheen gingen en Jacky steeds meer verbitterd raakte, haakten haar vriendinnen ook af.

En nu is Simone zwanger en herken ik mijn eigen dochter soms niet meer terug. De vroeger altijd vrolijke Jacky, die nu niet eens haar beste vriendin kan feliciteren met een zwangerschap. Ik heb geprobeerd op Jacky in te praten, dat het niet goed voor haar is dat ze zich afzondert en dat ze het niet kan maken mensen iets te misgunnen omdat het háár niet gegund is. Maar het is aan dovemansoren gericht. Jacky is onverbiddelijk: niemand begrijpt wat zij doormaakt. Het ligt niet aan haar, maar aan degenen die wél kinderen kunnen krijgen. Zij vindt het volledig normaal om de babyshower van haar beste vriendin te missen.

Ze heeft ook al aan Simone kenbaar gemaakt niet op kraambezoek te willen komen wanneer de baby er is, waarna Simone het contact heeft verbroken. Begrijpelijk, vind ik. Maar Jacky niet. Woest is zij, omdat ze zich zo onbegrepen voelt. Ze vindt het te confronterend om andermans kinderen te zien. Het doet me zoveel pijn dat mijn dochter zich zo gedraagt, maar minstens zoveel pijn dat ze er na al die jaren nog zoveel verdriet van heeft.

Inmiddels is ze al twee jaar in therapie, maar zie ik nog niet veel verbetering. En haar gedrag heeft haar naast vriendschappen ook haar laatste relatie gekost. Haar ex vond haar te verbitterd en kattig geworden. Ik probeer tot Jacky door te dringen, maar het lijkt alsof niks aankomt. En het erge is, ik snap de mensen die haar laten vallen. Ze lijkt een schim te zijn geworden van het leuke meisje dat ze ooit was. Inmiddels ben ik ten einde raad, ik wil zo graag mijn vrolijke, gelukkige dochter terug.’