Franska.nl

 

 

‘Het is natuurlijk een andere tijd waarin we leven, dat snap ik ook. Maar mijn dochter is nogal van de sociale media. Ze deelt alles wat ze meemaakt en daarbij plaatst ze foto’s en filmpjes van mijn kleinkinderen op Facebook, op Instagram, op TikTok. Tot een bepaalde hoogte vind ik dat niet erg, maar het wordt wel heel veel. De kinderen zijn altijd herkenbaar in beeld met hun gezichtjes.

 

In de digitale wereld van vandaag is het delen van ons leven op sociale media een alledaagse gewoonte geworden. Van vakantiefoto’s tot maaltijden en zelfs intieme momenten, bijna alles lijkt tegenwoordig online te worden gedeeld. Maar wat gebeurt er als deze gewoonte het leven van anderen begint te beïnvloeden, vooral als het gaat om de privacy van onze kleinkinderen? Mag ik daar dan wat van vinden als oma, of moet ik wijselijk mijn mond houden?

 

En je weet niet waar die beelden terechtkomen; als oma vind ik dat eng en vervelend. Deze beelden kunnen in de loop der jaren blijven circuleren op het internet, zelfs nadat de kinderen volwassen zijn geworden, waardoor ze mogelijk blootgesteld worden aan pesten, misbruik of zelfs identiteitsdiefstal. Bovendien hebben die kleintjes zelf nooit toestemming gegeven om overal online te zien te zijn. Wie zijn het die die kinderen zien? Natuurlijk, leuk bedoeld: andere moeders. En mijn dochter wil gewoon graag wat bekendheid op Instagram bereiken met haar teksten en haar foto’s. Vroeger kon dat niet en was het dus ook geen discussiepunt. Maar nu wel en ik vind het ingewikkeld worden. Want hoe zeg ik er op een nette en lieve manier iets van? Zonder haar te kwetsen? Dat mooie, perfecte online plaatje is voor haar blijkbaar erg belangrijk. Ze is overal waar we gaan bezig met de kinderen op een knappe manier filmen en fotograferen.

 

Dat lolletje gun ik haar echt hoor, dat is het punt niet, en ergens is wat foto’s maken ook heel onschuldig, maar ik vind dat ze niet alles over haar privéleven moet delen op websites waarvan je niet weet wie het allemaal zien en wat ze er vervolgens mee doen. Ook deelt ze veel persoonlijke teksten, die mooi zijn, natuurlijk, maar ze zijn wel heel privé. Zo gaan ze over haar huwelijk, hoe zwaar ze het moederschap vindt en hoe erg ze de druk voelt om carrière te maken en een goede mama te zijn. Dat hoeft toch niet elke achterbuurvrouw die haar volgt op sociale media allemaal te weten? Of, nog erger: haar baas? Ik vind het gewoon niet zo verstandig. Deel af en toe een foto, daar lijkt me niets mis mee. Maar gebruik je kinderen niet voor een perfecte online Instagramfeed.

 

Nu moet ik nog een manier vinden om tot haar door te dringen. Ik snap dat ze trots is op haar kindjes en dat ze dat wil delen. Maar als oma ben ik ontzettend bezorgd over de gevolgen hiervan.’