Mijn date bleek een extreme hondenliefhebber te zijn
Ik leerde Mark kennen via een datingapp. Op het eerste gezicht leken we een goede match.
We woonden een korte treinrit van elkaar af, deelden dezelfde humor en hadden veel dezelfde interesses. Er waren alleen twee grote verschillen: hij had een hond en ik ben totaal geen hondenmens. Daarnaast dronk hij het liefst bier en als er iets is wat ik niet lekker vind, dan is het bier. Toch vonden we dat dit geen onoverkomelijke verschillen waren en we besloten dan ook om snel af te spreken.
Daar kreeg ik snel spijt van toen ik op de dag van onze date ellenlang op zijn aanwezigheid kon wachten. Het was hartje winter en we hadden besloten om te gaan schaatsen, dus het was ook nog eens ontzettend koud. Na ruim een half uur wachten zag ik hem eindelijk verschijnen. Ik was opgelucht om te zien dat hij precies op zijn foto leek, maar dat enthousiasme verdween snel toen ik zag dat hij nog iets anders had meegenomen wat ik van zijn profiel herkende: zijn hond. Nog voor ik er wat van kon zeggen zei hij: ‘Sorry dat ik te laat ben, Charlie en ik zijn nog even samen in bad geweest.’ Op dat moment hoopte ik nog bijna dat Charlie zijn vriendin was en hij dus een ordinaire vreemdganger. Alles beter dan een man die het normaal vindt om met zijn hond te badderen.
Niets bleek minder waar, want toen Charlie mij met zijn modderpoten (niet echt goed gelukt dat bad) besprong en Mark keihard: ‘Charlie, AF!’ riep, drong pas echt door dat hij met zijn hond in bad was geweest. En hij vond het niet raar om diezelfde hond mee te nemen naar een schaatsdate. Die hij met iemand had die niet van honden hield. Oké dan. We hebben kort geschaatst waarna hij voorstelde om iets te gaan drinken. Het was voor Charlie namelijk niet leuk om de hele tijd aan de zijlijn te moeten zitten.
Ik begon me stiekem af te vragen of hij misschien liever alleen met Charlie op date was gegaan, toen ik me toch mee liet slepen naar één van zijn favoriete cafés. De moed zakte officieel in mijn schoenen toen ik zag naar welk café we zouden gaan: het was een biercafé. Weet je nog dat ik vertelde dat ik niet van honden en van bier hou? Nou, hij duidelijk niet meer. Dat bleek ook toen Mark liever op een bank dan aan een tafel wilde zitten. Zo kon Charlie lekker tussen ons in, legde hij uit. Dat het voor mij niet leuk was om de hele tijd naast Charlie te moeten zitten kwam op dat moment even niet in hem op.
Dus daar zat ik dan, in een biercafé met een kwijlende hond naast me, na te denken over hoe ik hier zo snel mogelijk weg kon komen. Ik besloot een smoes te verzinnen en sprintte naar de trein. Met iemand die zó niet doorheeft waar hij zijn date wel of niet blij mee maakt wilde ik überhaupt niet meer op date. En om eerlijk te zijn wilde ik ook heel graag weg bij dat modderige, stinkende beest.
Ik heb hem daarna nog één keer gesproken. Weken later stuurde hij, op Valentijnsdag, een appje met: ‘Voor jou, van mij, een zaadje. Om te kijken of er iets kan opbloeien tussen ons.’ Ik vond het leuk geprobeerd, maar dit klonk als iets wat hij naar al zijn dates van het afgelopen jaar had gestuurd. Ik heb niet meer gereageerd, maar ik hoop dat hij inmiddels een match heeft gevonden die wel van bier en honden houdt…
