Franska.nl

 

 

‘Een tijdje geleden kregen we nieuwe buren, een leuk jong stel met twee schattige kinderen. Een jongetje van een jaar oud en een meisje van vier. Madelief, mijn dochter van twaalf, was al snel niet meer bij deze kleintjes weg te slaan, want ze is gek op kinderen. Ze zegt al jaren dat ze als ze later groot is kleuterjuf wil worden en ik denk dat ze dat uitstekend zou kunnen. Als ik zie hoe lief ze is en hoeveel geduld ze heeft dan vind ik dat dit echt bij haar past. 

 

Toen ik laatst vroeg waarom ze na school zo vaak bij de buren zit en nog maar zo weinig met haar vriendinnetjes afspreekt schrok ik heel erg. Want in eerste instantie wilde Madelief er niet zoveel over zeggen en kwam ze met een vaag verhaal over dat haar vriendinnen na school geen tijd hadden of dat ze zelf geen zin had en liever thuis was. Maar toen ik een beetje doorvroeg zei ze dat de buurvrouw dat graag wilde. Want als Madelief er was kon de buurvrouw even fijn ‘knallen’ zoals ze dat noemde. De buurvrouw werkt namelijk meestal thuis en bouwt haar werkdag een beetje rond de schooltijden van de oudste en de slaaptijden van de jongste. Dan is het natuurlijk reuze handig dat er af en toe iemand in huis is die op je kinderen let zodat je snel ongestoord iets af kunt maken. Maar dan regel je toch een echte oppas?

 

Madelief vertelde ook dat ze niet alleen zonder dat de buurvrouw erbij is op de kinderen moest passen, maar dat de buurvrouw ook vaak vroeg of ze, als de kinderen toch zo lief in de keuken aan het spelen waren, even de vaatwasser wilde uitruimen en misschien ook de was uit de droger wilde halen en op wilde ruimen. Daar stond mijn dochter van twaalf dan de sokken en de onderbroeken van de buurman op te vouwen. Maar dat vraag je toch zeker niet aan een buurmeisje dat het gewoon leuk vindt om af en toe met de kleintjes te spelen? 

 

Het kan toch niet de bedoeling zijn dat zo’n grietje de verantwoordelijkheid voor een dreumes en een kleutertje krijgt omdat hun moeder even een videogesprek voor haar werk heeft en niet gestoord wil worden? Stel dat er wat met die kindjes gebeurt, dan krijgt mijn dochter daar de schuld van. Madelief schrok natuurlijk van mijn boze reactie en wilde niet dat ik naar de buurvrouw zou gaan, maar toen heb ik haar uitgelegd dat deze leuke buurvrouw gewoon gebruik van haar maakt, omdat ze toch echt veel te jong is om zolang alleen zonder extra toezicht op zulke kleine kinderen te passen. En dat het echt heel raar is dat de buurvrouw haar huishoudelijke klusjes laat doen. Dat kan echt niet en ik kookte van binnen van woede. Wat dacht die vrouw wel niet?

 

Ik ben diezelfde avond nog even naar de buren gelopen om met hen het gesprek aan te gaan. Maar toen ik zei dat ik niet wilde dat mijn dochter als gratis oppas en hulp in de huishouding zou worden ingezet reageerde de buurvrouw een beetje lacherig. Dat het toch echt onschuldige klusjes zijn. En Madelief vroeg toch zeker steeds uit zichzelf of ze nog wat voor me kon doen, durfde ze zelfs nog te zeggen. Ik onderschatte Madelief toch echt door te vinden dat mijn dochter niet in haar eentje op haar kinderen kon passen. Dat deed ze juist hartstikke goed. Ze wuifde mijn bezwaren dus eigenlijk gewoon van tafel. Het werd een heel ongemakkelijk gesprek, blijkbaar vond de buurvrouw dat ze niets verkeerds had gedaan. Uiteindelijk heb ik maar gezegd dat ik niet meer wilde dat Madelief nog zou komen en toen ben ik naar huis gegaan. 

 

Sindsdien is Madelief inderdaad niet meer bij de buren geweest en groeten we elkaar nog nauwelijks als we elkaar voor de deur tegenkomen. Madelief is er best verdrietig om want ze denkt dat deze burenruzie haar schuld is omdat ze vindt dat ze de buurvrouw bij mij heeft verklikt. Ik leg haar dan keer op keer uit dat ik juist blij ben dat ze mij dit verteld heeft. Dan moet de buurvrouw maar een nanny of een schoonmaakster inhuren, want ik laat mijn dochter hier niet voor gebruiken. Dat zou toch te belachelijk voor woorden zijn?’