Mijn allerliefste leasekinders
Je hebt van die meisjes van zestien die kirren dat ze niets liever willen dan een heel voetbalelftal aan kinderen op de wereld zetten. Nou, mij niet bellen!
Dan heb je nog de groep die kinderen leuk vindt ‘bij een ander’. Wederom, mensen, mij niet bellen! Dat heb ik al die jaren gedacht. Zodra een vriendin zwanger werd, was ik uiteraard blij voor haar en tegelijkertijd dacht ik: daar gaat mijn vriendschap. Het lijkt wel of je plotseling een compleet andere taal spreekt. Zo stelde een vriendin voor, toen ik nog herstellende was van een burn-out, om gezellig een middagje met haar twee jonge kinderen naar de speeltuin te gaan.
‘Gewoon even ‘zijn’ samen’, zo stelde ze voor. Want anders spraken we af, bijvoorbeeld in de sauna (I love it), en deden we de hele dag niets anders dan bijpraten. Dan kreeg ik niks mee van hoe haar leven was. Inmiddels begrijp ik wat ze bedoelt, maar toen? Hoezo ‘zijn’? Met kinderen in de speeltuin was er voor mij, prikkelgevoelig wicht, weinig te ‘zijn’.
Maar toen was ik ineens eind dertig en voelde ik wat al die moeders voelen
Ik wilde óók kinderen. Helaas voorkwam een relatiebreuk dat dit lukte. Lange tijd heb ik geworsteld met hoe ik dan vorm zou geven aan mijn kinderwens. Afgelopen weekend kwam dat antwoord op mijn pad. Ik mocht een paar dagen fulltime op de kinderen van een van mijn broers passen.
Toen ze wat jonger waren vond ik ze schattig, maar soms ook wel luidruchtig. Ze wakkerden in elk geval niet mijn kinderwens aan. Maar nu ik zelf wat ouder en rustiger ben en zij ook wat ouder… Ik heb de tijd van mijn leven gehad! En, heel maf, in sommige dingen lijken we zo ontzettend op elkaar.
Stiekem voelt het een beetje alsof ze mijn eigen kinderen zijn
Dat had ik nooit verwacht. Natuurlijk wist ik dat het dolle boel zou worden. Immers, zet mij bij twee kinderen en ik ben zelf ook weer een beetje kind. Maar dat we ook op emotioneel level zo zouden klikken, was een aangename verrassing.
Tijdens ons samenzijn was er een moment waarop er iets gebeurde dat niet zo leuk was voor beide kinderen. Plotseling kwam er een soort moederleeuwin in me naar boven: ‘Waag het niet om deze kinderen pijn te doen, ik eet je levend!’ Ik deed alles wat in mijn macht lag om ze op te vangen en te troosten. En in plaats van dat het me energie kostte, voelde ik alleen maar liefde en zette mezelf moeiteloos opzij.
En nu ik weer thuis ben mis ik ze vreselijk
Geen gezellig geklets om me heen, inside jokes en dikke knuffels voor het slapen gaan. Of brand-appjes omdat het stylen van het zojuist geïnstalleerde puberkapsel niet lukt. ‘Tante Marianne, we hebben je hulp nodig… NU!’
Het is veel te stil hier. Dus heb ik net nog maar een berichtje gestuurd naar onze groepsapp met de vraag wanneer we met z’n drietjes een dagje de stad ingaan. Mijn lieve leasekinders, wat ben ik blij dat jullie er zijn!
Door: Redactie Franska.nl
