Mijn allerfijnste kerst?

 

‘I’m a sucker for Christmas!’ waarschuwde hij.

 

 

 

Het was mijn eerste kerst met wat nu mijn man is en hij had me gewaarschuwd:

 

‘I’m a sucker for Christmas!’

 

Mijn enige kersttraditie, namelijk dat kerst op kerstavond valt, werd door hem geadopteerd op voorwaarde dat we dan in gala aan tafel zouden gaan en dat we zijn kersttraditie, namelijk dat de kerst op eerste kerstdag valt, ook zouden voortzetten. En verder moest er een boom komen waar niemand omheen kon – en die ik graag aan hem over moest laten – en zouden we elkaar onder de mistletoe beloven om de rest van onze kerstmissen met elkaar te vieren – wat betekende dat we voor altijd samen zouden blijven.

 

Als kerst liefde is, dan was er die kerst meer liefde dan ik kon verdragen en als kerst vrede is, dan was het uitgesloten dat het nog nooit oorlog zou worden. Dat ik na een lange zoektocht in de liefde onder mijn veel te grote kerstboom mocht zitten met de man die ik zomaar tegen het lijf was gelopen op een moment dat ik nergens meer rekening mee hield, dat was nog eens een cadeau.

 

Dat de gevulde kalkoen weliswaar heel erg gevuld was, maar ook heel erg droog, kon de pret niet drukken want de tarte tatin droop van zoetzalige suikerstroop en het deeg had precies de boterzachtheid die het hoort te hebben. Na het diner dansten we in onze mooiste kleren samen de kamer door. Net zo lang totdat we duizelig van het draaien en de wijn waren en het kerstochtend was. Op eerste kerstdag sliepen we een gat in de dag en ruimden we samen de restanten van de avond ervoor op zodat we met een schone lei aan nog zo’n kerstdag konden beginnen.

 

Dit jaar vieren we onze zeventiende kerst samen. Die boom waar niemand omheen kan, is er nog steeds. Net als het galatenue op kerstavond, de zoetzalige tarte tatin toe en de mistletoe bij de voordeur waaronder we elkaar nog steeds beloven om de rest van onze kerstmissen samen te vieren.

 

Door: Brigitte Bormans

Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.

Afbeelding van Brigitte Bormans