Mij nie bellen

 

Na altijd voor bazen te hebben gewerkt, ben ik nu alweer een aantal jaren hard aan de slag voor mezelf.

 

 

 

 

Waar de scheidslijn precies ligt weet ik niet, want toen ik voor een baas werkte deed ik dat ook al om inkomen te generen, maar ze zeggen dat je het dan niet voor jezelf doet. Toch werk ik in beide gevallen voor de centjes, en zette ik me voor de baas net zo in als ik nu voor mijn opdrachtgevers doe. Ik zie dus oprecht het verschil niet. Als jij mij betaalt voor mijn inzet, dan zet ik me in zoals ik dat voor mezelf zou doen. Maar ben jij mijn baas dan draag jij ook de lasten van dat proces en krijg ik dus iets minder van de winst. Ik ben dan echter wel weer verzekerd van inkomen bij ziekte of pensioen, terwijl dat bij eigen baasjes helaas niet het geval is.

 

Ik ben dus nu bij niemand in dienst, maar doe wel wat ik het leukst vind, en mag dat dan doen waar, wanneer en hoe ik dat wil. Alleen ben ik in onderhandelen dan weer heel slecht en verdien ik nu dus veel minder dan toen ik nog in loondienst werkte. Zucht. En als ik nu dus ziek word, of met pensioen ga, dan…

 

Nou ja, laten we het over iets leuks hebben.

 

Het bel-me-niet-register, bijvoorbeeld! Omdat de Kamer van Koophandel zo grappig is geweest om jarenlang de door hen verzamelde gegevens door te verkopen aan wie daar maar geld voor over had, hebben zelfstandigen al jaren extra last van verkopers die de hele dag door gebruik wensen te maken van jouw werktijden. En er is ooit wel een bel-me-niet-register voor opgericht, maar daar lijken callcenterverkopers maling aan te hebben. En dat kan dus heel gevaarlijk zijn!

 

Ik neem nu namelijk nooit meer op bij onbekende of privénummers. Je spreekt maar in, en daarna kijk ik of ik je terugbel. Tot onlangs een kind van mij in het ziekenhuis belandde, en het ziekenhuis dat probeerde te melden bij mij en onze huisarts. Gelukkig belde de huisarts mij ook (en heb ik haar nummer opgeslagen in mijn telefoon), maar ziekenhuizen bellen doorgaans ook al met privénummers. Begrijpelijk in verband met ongewenste (terug)bellers of verkopers, maar het had nu dus ook kunnen gebeuren dat… nou ja, maar niet aan denken.

 

Zouden ze zich dat realiseren bij die callcenters? Want wie ik ook spreek, iedereen háát telefonische verkopers. Vooral die van energiemaatschappijen. Dus waarom wil je dat dan eigenlijk worden? Dat past toch niet meer in deze tijd van iets voor moeten stellen en ‘likes’ sparen?

 

Dus lieve energieverkopers, let even op! Ik heb van de week iemand horen vertellen dat hij, na het (per ongeluk) opnemen van iemand als jij, met een scheidrechterfluitje je trommelvliezen aan gort gaat fluiten. En nou vind ik dát (nog) veel te ver gaan, maar als je hém dus treft, en daarna dan in het ziekenhuis belandt met gescheurde trommelvliezen, en het ziekenhuis probeert dan je moeder te bellen, dan zou het dus zomaar kunnen dat zij niet opneemt omdat ze vaak wordt lastiggevallen door mensen zoals jij.

 

Stom cirkeltje, vind je niet?

 

Zoek dus maar snel een andere baan (in de zorg staan ze om je te springen!), of begin anders ook eens iets voor jezelf. Bedenk bijvoorbeeld eens een echt werkende mij-niet-bellen-oplossing. Maar stop ermee om jezelf te laten haten, en zo je baas rijk te maken. Want jij verdient beter, toch? 

 

Nou… doeg, hè.

 

O, en PS!!: Als jij dus zo’n verkoper bent, en niet meer wilt dat er over je wordt geschreven, blijf dan even doorlezen. Dan verbinden we je over een tijdje misschien wel door, en dan kun jij je weer ergens afmelden.

 

En als je dan hebt doorgegeven wat je allemaal níet wilt, dan…

 

Nou ja, dan niets. Maar we hebben wél weer meer gegevens van je!

 

Door: Tineke

Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.

Afbeelding van Tineke