Franska.nl

Elke week was er wel iemand die haar naam noemde. Zou het niet ontzettend bijzonder zijn als we…? Ik werkte op de redactie van Koffietijd en als je dan brainstormde over de perfecte, alles overstijgende, beter kun je het niet hebben koffiegast dan viel haar naam. Mies. En altijd gebeurde er dit. De eindredacteur van dienst schudde haar hoofd. De redacteur die Mies geopperd had sputterde. Maar mies. Míes. MIES. Waarom zou je die niet in je programma willen. Vervolgens pakte de eindredacteur een brief. Handgeschreven. Van Mies.

Ik heb de brief ook mogen lezen. Want ja, ook ik noemde haar naam. Deze brief. Iedereen die hem had gelezen, zei niets meer. Gericht aan alle redacteuren van Koffietijd. Dat ze het elke keer weer aller, aller, allerliefst vond dat we aan haar dachten. En dat ze Koffietijd een heerlijk programma vond. En dat ze genoot van op tv zijn. Heus. Maar nu was de beurt aan anderen. Het licht hoefde niet meer op haar. Zij was thuis. Bij Leen. Haar man. En bij haar kinderen. En kleinkinderen. Dus echt, echt, echt, ik kom niet meer dus bespaar je de moeite. Dat was de conclusie. Maar dan wel allerliefst geformuleerd.

Mies was niet alleen maar Mies. Ja, ze was die presentatrice met een stem zo zacht alsof haar longen in honing waren gedrenkt. Ze was ook de onconventionele Mies. De vrouw die verliefd werd op haar regisseur. Op haar getrouwde regisseur. Op haar regisseur die zijn vrouw voor haar verliet. Waardoor zij ontslagen werd. Bij de KRO en bij De Volkskrant. De Mies die contractueel liet opnemen dat elk fragment van elk programma dat ze ooit maakte met haar overlegd moest worden. En oh ja, dat je haar daar ook voor moest betalen. Ik noem Mies de Coco Chanel van ons land. Gedreven, met een missie, een visie en niet bang om wat heilige huisjes omver te schoppen.

Mies die altijd van televisie bleef houden. Die presentatoren met talent brieven schreef. Die presentatoren met talent en die ze leuk vond bij haar thuis uitnodigde en adviseerde. Die op haar 85ste nog een boek met haar columns publiceerde. Mies die vier kinderen had en een carrière. Mies die tijdens een interview met De Volkskrant voorstelt om maar ‘een wijntje’ te drinken. Het was tenslotte al tien over vier. Mies die haar man Leen zo miste dat ze de tv maar heel hard aan zette om de eenzaamheid een beetje weg te duwen. Mies.

Dan nog een anekdote die Mies typeert. Ze was te gast bij De Zomer Draait Door, de zomereditie van De Wereld Draait Door. Matthijs presenteerde, Marc Marie was side kick. De rode lampen van de camera’s brandden en de ogen van Marc Marie glommen. “Mies.” Sprak hij. “Mies.” Dat hij wel eens had gehoord dat Mies zich vlak voor een belangrijke uitzending, nou ja dat ze, zichzelf een orgasme bezorgde. Dan was ze ontspannen, had ze ene blosje op de wangen en kwam alles goed. Mies boog zich voorover. Matthijs trok een wenkbrauw op. “Marc Marie.” Sprak Mies. “Wat een ontzettend leuk verhaal. Jammer dat het niet waar is, maar wat een leuk verhaal.”

Ik hoop toch zo dat iemand die brief goed heeft bewaard.