Franska.nl

Een crisis wil ik het niet meteen noemen. Meer een midlife-dingetje. Maar nu ik denk aangekomen te zijn op de helft van m’n leven, merk ik dat ik over bepaalde dingen toch nadenk. Zoals bijvoorbeeld over de vraag: wat wil ik in die tweede helft nog doen?

Mijn idee van een midlifeCRISIS is dat je op een dag wakker wordt, in de spiegel kijkt, je verouderde gezicht ziet – terwijl je nog altijd het idee hebt dat je er als op je achttiende uitziet – en in paniek denkt: Help, de helft van m’n leven zit erop en straks ben ik te oud om al die dingen te doen die ik nog wilde doen.

Mannen in de midlifecrisis duiken van pure paniek in hun jongensdroom: een sportauto onder de kont en een stoot van een vrouw aan de arm. Geconfronteerd met hun eigen ‘ouderdom’ en eindigheid, willen ze vluchten in een jeugd die ze nooit hebben gekend.

Als er bij vrouwen sprake is van een echte midlifecrisis, verloopt die anders. Vrouwen vluchten niet in hun jeugd, maar naar binnen. Zij vragen zich niet af: wat had ik nog allemaal willen hebben en doen, maar: wie wilde ik eigenlijk wórden? Gevolg: een voettocht naar Santiago de Compostella, een cursus intuïtief schilderen of regressietherapie. 

Kortom, de midlifeCRISIS is een confrontatie met je eigen gemaakte keuzes en de spijt daarover, omdat je in retrospectief niet altijd de juiste keuzes lijkt te hebben gemaakt. 

Het antwoord dat daarop volgt, is om als een dolle met een inhaalslag te beginnen, die je, volgens mij, nooit zult winnen. Want je jongere jaren proberen in te halen, is als de slang die in z’n eigen staart bijt. Je zult nooit verder komen. Ik geloof ook werkelijk dat mensen die dat midden van het leven als een crisis ervaren, in het verleden keuzes hebben gemaakt die ze nu niet meer begrijpen. Volgens mij kun je alleen bij onvrede over je verleden of heden, ineens zo radicaal veranderen dat anderen – en jijzelf misschien ook wel – dat als een midlifecrisis bestempelen.

Hoewel er een paar dingen zijn die ik met de kennis van nu anders zou hebben gedaan, voel ik over niets een diepe spijt. Alle keuzes die ik heb gemaakt, of ze nu achteraf wel of niet slim waren, hebben me gebracht tot waar ik nu ben. En ik kan niet anders dan daarmee tevreden zijn. Dit balanceren in het midden van m’n leven motiveert me dus absoluut niet om ineens iets heel raars te doen.

En dat is volgens mij het geheim van een niet-midlifecrisis: stomweg tevreden zijn óf worden met waar en wie je nu bent. Omkijken in spijt, is zinloos.

Dat neemt níet weg, dat ik voor mezelf (en stiekem ook voor anderen!) inmiddels voor de toekomst een lijstje aan het maken ben met richtlijnen en to-do’s. Noem het een midlife-dingetje. Noem het bewustwording van de dingen die echt belangrijk zijn in het leven. Noem het levenslessen toepassen, die je anders in de waan van de dag vergeet. Dit zijn er een paar:

1. Ieder jaar – heel bewust – minstens twee nieuwe dingen leren.

In dat kader behaalde ik afgelopen weekend m’n brevet voor freediving (duiken zonder fles op je rug) en probeer ik nu een nieuwe cursus te vinden.

2. Elke dag tegen m’n man en kind zeggen dat ik van ze houd.

En dat moet natuurlijk niet alleen als je halverwege je leven bent maar áltijd!

3. Elke week ergens ‘Nee’ tegen zeggen.

Heb er een half leven over gedaan om te leren dat ‘nee’ ook een goed antwoord is, nu nog even toepassen in de praktijk…

4. M’n best doen om gezond te blijven.

D’r kan je van alles overkomen natuurlijk, maar – heel concreet – gemiddeld 10.000 stappen per dag zetten, kan net het verschil maken tussen krakemikkig oud worden of fit blijven.

5. Ieder jaar minstens 1 land/stad/plek bezoeken waar ik nog nooit ben geweest.

Gewoon, omdat ik diep in m’n hart een wereldreiziger in eigen land ben. Maar als je van koken houdt, dan kan hier natuurlijk ook staan dat je elke maand een nieuw gerecht uitprobeert.

6. Een jaar lang 5 bucketlijst-activiteiten samen met m’n beste vriendin ontplooien

(Te beginnen met acrylnagels zetten!) Omdat we altijd veel te weinig tijd voor elkaar nemen en daarvan balen…

7. Leren omgaan met stress

Al een leven mee bezig, maar ooit, ooit zal het lukken, toch?!

8. Iets betekenen voor de wereld

Zonder nu meteen een weeshuis in India te starten, hoor, maar een glimlach, een vriendelijk woord, een kaartje naar een vriendin die het moeilijk heeft. Een gebaar naar een ander, hoe klein ook, maakt gelukkiger dan wat dan ook.

Of je bent deze richtlijnen een midlifecrisis kunt voorkomen? Geen idee, maar het houdt me in ieder geval zó bezig dat ik helemaal geen tijd heb om aan sportwagens of jonge minnaars te denken.