Franska.nl

‘Bij de supermarkt loopt een ouder echtpaar. Hij braaf achter de kar en zij verwoed door de schappen struinend, commando’s uitdelend. “Pak even een rode paprika. Nee! Niet die. Zoek nou even een betere. Weet je wat? Laat ook maar. Dat kan ik ook al niet aan je overlaten.” De man laat het gelaten over zich heen komen. Blijkbaar is hij eraan gewend om door haar te worden gekoeioneerd. Maar het treft mij. Want wat ik hier zie, dat waren mijn ouders voordat mijn vader kwam te overlijden. Hij overleed aan een hartinfarct en ik heb er nooit aan getwijfeld dat mijn moeder dat bij hem teweeg had gebracht. Want mijn moeder liep mijn vader ook altijd af te kammen en uit te poeieren, en net als deze man liet mijn vader het gebeuren.

 

Ik zou tegen deze man willen zeggen dat hij zijn vrouw te verstaan moet geven dat ze zich moet gedragen. Dat hij haar respect en haar liefde verdient. Dat het niet normaal is om zo tegen je man te doen – en al helemaal niet hier in een supermarkt waar iedereen er getuige van is. Ik zou tegen hem willen zeggen dat deze vrouw, dit huwelijk, niet goed voor hem is en dat hij hier ziek van kan worden. Ik zou tegen haar willen zeggen dat mijn moeder mijn vader het graf in heeft gescholden en dat zij zichzelf daardoor levenslang heeft gegeven. Niet alleen mij, omdat ik vanaf mijn zeventiende al geen vader meer heb, maar ook zichzelf, omdat het schuldgevoel levenslang aan haar zal knagen en de eenzaamheid haar langzaam maar zeker zal opvreten. Want wie wil er nou contact met een vrouw die haar man zo behandelde? Zo’n vrouw wordt toch zeker stilletjes gecanceld en aan haar trieste lot overgelaten? En dat is toch ook haar verdiende loon?

 

“Zijn er nog eieren thuis?” blaft de vrouw tegen haar man nadat ze de kar en haar man meetrekt. De man mompelt iets onverstaanbaars, waarna zij hem toebijt dat ze ook niet verwacht had dat hij dat zou weten omdat hij zoals gewoonlijk weer eens niet heeft lopen opletten.

 

Als door een onzichtbare hand gestuurd, loop ik naar hen toe.

 

“U moet zich schamen om uw man zo te behandelen,” zeg ik tegen haar. Haar mond valt letterlijk open, maar ze herpakt zich snel.

 

“Waar bemoei jij je mee?” Haar stem schiet de hoogte in van verontwaardiging.

 

“Dit gaat over mijn eigen vader en moeder. Mijn moeder misdroeg zich altijd net zo erg tegen mijn vader als u tegen uw man doet. Ze heeft zich net zo lang misdragen totdat mijn vader van ellende dood neerviel. Echt waar mevrouw, u hebt geen idee hoe afschuwelijk het is wat u doet. En u meneer,” terwijl ik me tot hem wend, denk ik even dat zijn ogen oplichten. “U verdient beter en het is nooit te laat om opnieuw te beginnen. Ik zou willen dat ik dat ooit tegen mijn vader had kunnen zeggen. Wie weet had het geholpen, en dan had ik hem nu nog gehad.”

 

Ik tril over mijn hele lichaam als ik me omdraai om door te lopen. Wat bezielde me om dit te zeggen? Fluisterde iemand anders me dit in, of was ik dit écht zelf? Als ik in de auto zit en het trillen is opgehouden, haal ik diep adem. Op een onverklaarbare manier voel ik me opgelucht. Alsof ik mijn vader een klein beetje heb gerehabiliteerd.’

 

 

Mia’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder/dochter verhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.