Franska.nl

#metoo

Ik ook inderdaad. Maar ik had níet het lef om mijn mond open te doen.

 

Het waren kennissen. Als we elkaar zagen was het altijd met eten en drinken en veel woorden, maar nooit met een goed gesprek. Vandaar dat ‘kennissen’. Toen ze op een dag aankondigden dat ze naar het buitenland zouden verhuizen waar het belastingklimaat gunstiger voor hen was, waren we daar dan ook niet bedroefd om. Voor hun afscheidsfeest hadden ze een hele brasserie afgehuurd en de halve buurt uitgenodigd. Het was een memorabele avond waar de drank rijkelijk vloeide en het eten niet op kon.

 

Nog net op tijd om niet als een van de laatsten te blijven hangen, gingen we samen met een ander stel richting de uitgang waar het scheidende paar bij de deur stond. Ik was als laatste aan de beurt om afscheid te nemen. Eerst van haar en toen van hem. Ik had hem al gezoend en had mijn draai richting de deur al gemaakt toen ik zijn hand voelde. Het was een klauw die me van achteren bij mijn billen en ertussen greep en die me zo erg van mijn stuk bracht dat ik niets zei, niets deed. Het enige wat er nog wel door mijn hoofd schoot voordat ik afdroop, want dat deed ik, was dat ik het niet kon maken om de gastheer in zijn gezicht te slaan.

 

Blijkbaar was ik niet de enige die dacht of vond dat dit niet het moment, noch de gelegenheid was om stennis te gaan lopen schoppen. Ik had daar namelijk letterlijk in de etalage van die brasserie gestaan. Mijn rug naar de stoep gekeerd, van waar er vrij zicht was geweest op zijn gegraai in mijn kruis. Er was verontwaardiging, dat wel. En boosheid wellicht. Maar uiteindelijk bleef het erbij dat iedereen erbij stond en ernaar keek, maar dat niemand terug naar binnen liep om de gastheer aan te spreken. Ikzelf ook niet. Ook niet toen ik van de schrik was bekomen. Want was dit nou zo erg? Zo erg was dit toch niet? Gewoon een dronken kennis die zijn poten even niet thuis kon houden en verder niks toch?

 

De waarheid is dat ik worstelde met schaamte – wie hadden dit allemaal zien gebeuren? – en met boosheid – hoe haalde hij het in zijn hoofd? De waarheid is dat ik in mijn hoofd de afweging maakte tussen twee kwaden en dat ik ervoor koos om het erbij te laten zitten in plaats van het podium te kiezen. Ik had in ieder geval niet de moed.

 

Kun je nagaan hoeveel moed ervoor nodig is om je mond open te trekken als half Nederland meekijkt en oordeelt!