Meneer had nog maar één wens
Helaas kon die door een falend zorgsysteem niet vervuld worden.
Wat mij betreft is dit het weekend van de zorg. Want waar ik gisteren schreef over de meer dan 1 miljoen parttimers in de zorg, wil ik het vandaag even hebben over de terminale thuiszorg die zo goed als failliet is vanwege een gierend en chronisch tekort aan gespecialiseerde verpleegkundigen voor dit doel. Het is huisarts Danka Stuijver die erover schreef in de Volkskrant, met een aangrijpend verhaal over een hoogbejaarde meneer in de nadagen van zijn leven. Meneer wil niet naar een verpleeghuis en al helemaal niet meer naar het ziekenhuis. Meneer wil thuisblijven waar hij hoort en daar wil hij ook sterven. Bijgestaan door zijn dochter, huisarts en de thuiszorg die drie keer daags bij hem langskomt, dient het uur U zich aan.
En dan blijkt dat thuis mogen sterven ondanks alle goede bedoelingen toch een probleem is dat zich niet laat oplossen. Er zijn namelijk simpelweg geen medewerkers beschikbaar om meneer terminale thuiszorg te geven en ook andere thuiszorgorganisaties in de regio zitten vol. Hoewel de dochter vastbesloten is om haar vaders wens te honoreren – ze trekt bij meneer in – wordt de situatie al snel onhoudbaar. De enige mogelijkheid die rest is om meneer, tegen alle wensen en beloftes in, toch over te brengen naar een hospice. Daar overlijdt hij een paar dagen later. Voor zijn dochter voelt het als falen dat het haar vader niet gegeven was om thuis in te slapen. Voor zijn huisarts voelt het als falen dat ze dat niet kon faciliteren.
Maar het enige dat hier écht faalt is het zorgsysteem, aldus Danka Stuijver. Want Nederland loopt voorop als het gaat om kennis en kunde op het gebied van palliatieve zorg. We weten hoe we pijn, jeuk, de hik, verwardheid of benauwdheid in de laatste fase van iemands leven moeten behandelen. We weten hoe we comfort kunnen bieden, ook buiten de muren van een ziekenhuis. Maar hoewel tachtig procent van de ernstig zieke mensen aangeeft thuis te willen sterven, lukt dat maar bij één op de drie. Onder andere omdat er geen verpleegkundigen zijn om deze gespecialiseerde, maar ook arbeidsintensieve zorg thuis te bieden.
En dan te bedenken dat er over een paar jaar twee miljoen 80-plussers in Nederland wonen. Mochten de personeelstekorten in de thuiszorg niet worden teruggedrongen, dan zullen stervenden steeds vaker tegen hun zin (en die van hun naasten) worden verplaatst en zal palliatieve terminale thuiszorg een zeldzame luxe worden.
En ja, dan hebben we het echt nog steeds gewoon over Nederland.
Bron: Volkskrant
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
