Meisjesdingen
Tot op heden heb ik nooit alleen gewoond. Altijd in huis met iemand anders, dus je snapt het.
Zelfs in de baarmoeder was ik niet alleen, omdat ik helft van een tweeling ben. Maar nu woon ik sinds 2,5 jaar alleen. En daar moest ik enorm aan wennen. Het is ineens heel stil en bij vlagen ook heel eenzaam. Het lege nest was ineens wel heel leeg. Ik was niet alleen gewend geraakt om me te voegen naar anderen (en ja, ik zal het ruiterlijk toegeven aan mijn kinderen, ook wel om ze in mijn pas te laten lopen). Ik was ook gewend geraakt aan het vanzelfsprekende gezelschap. Als rechtgeaarde extravert toets ik mijn mening nou eenmaal aan die van anderen. Verwerk ik mijn ervaringen vooral buiten mijn hoofd door ze te vertellen. Ik houd ervan als ik aan het einde van de dag even kan ventileren. En natuurlijk was ik gewend aan en gesteld op de complimentjes, samen taken doen en de spontane gezelligheid.
Maar langzaamaan begon ik me ook te realiseren dat alleen wonen niet alleen maar kommer en kwel is. Dat het ook een enorme vrijheid geeft. Zo eet ik iedere dag wat ik zelf lekker vind. Liggen die lekkere koekjes er nog als ik er zin in heb en doe ik alleen maar was van mezelf in plaats van dat er een verdwaalde string tussen de enorme bergen sportoutfits en handdoeken zit die pubers nu eenmaal produceren.
Ik hoorde onlangs de term empty best in plaats van empty nest. Ik vond het reuze geestig gevonden, en snap eigenlijk wel wat ze ermee bedoelen. Want een leeg nest geeft ook mogelijkheden. Kijken op televisie wat je wilt. Te pas en te onpas naar het museum gaan. Naar een feestje gaan wanneer ik er zin in heb. Maar ook weer naar huis gaan als ik het voor gezien houd. Ik zit in het heerlijke interbellum waarin ik niemand heb om voor te zorgen, en ik moet zeggen dat het me extreem goed past, deze levensfase waarin mijn zorgbehoefte tot nagenoeg nul is gereduceerd.
Behalve voor mijzelf dan. Die zorg-, of beter: vertroetelbehoefte lijkt ineens in alle hevigheid aanwezig te zijn. Dus doe ik volop meisjesdingen: nagels lakken, maskertjes nemen, eindeloos in bad. Romantische serietjes kijken en veel, heel veel bloemen en kaarsen. Ik word er zo gelukkig van. Terwijl ik dit schrijf ruik ik de heerlijke geur van de lelies die ik zaterdag op de markt kocht. Zalig.
En hoewel ik me graag vrouwelijk en elegant kleed, gedroeg ik me nogal als one of the guys. Stoer zijn, niet zeuren, doorgaan, succes hebben. En nu schalt er Andrea Bocelli uit de boxen of een heerlijke musicalhit die ik dan uit volle borst meezing. Of meedans, terwijl ik in de keuken sta. Meisjesdingen. Eindelijk.
Door: Saskia Geraerts
Na een turbulente periode waar alles wat vaststaand leek op losse schroeven stond nam psychologe Saskia Geraerts van Houten het dappere besluit om naar Mallorca te verhuizen. Hier geeft ze haar leven opnieuw vorm. Af en toe komt ze nog naar Nederland voor werk, onder andere op tv en als spreker.
