Medicijnen en apothekers
Ik zit natuurlijk nog even in de ziekenhuissfeer. Daar blijf je blijkbaar wel even in hangen. Vandaar dat ik hier ineens weer aan dacht.
In de aanloop naar de operazione kwam ik erachter dat ze in het ziekenhuis bij de apotheek niet in mijn medicijnendossier kunnen kijken. Reden was bij hen bekend: ‘Dat vindt uw huisarts niet oké. In verband met de privacy is dat dus afgesloten voor ons.’ Zo ook bij mijn man. Want zelfde huisartsenpraktijk. Huh? Misschien kan ik niet medisch-logisch denken, maar ik vroeg me toch af wat ik hier nou voor voordeel bij heb, als mensch. Ik zie eerder nadelen.
Want stel je nou voor, je krijgt een auto-ongeluk, of je wordt onwel zomaar ergens in een restaurant in een grote stad. Niet bij jezelf vlak voor de deur dus. Je komt onverwacht in een ziekenhuis terecht. En dan? Dan kunnen ze dus niet zien wat ik slik. Moeten ze eerst een soort speurtocht doen. Schiet ik toch niets mee op?
Ze vertelden er ook bij dat er mensen waren die bij dezelfde huisarts zitten als wij, die het wel ‘open hadden gekregen’. Ah! Dat bood perspectief. Ik dus naar de huisarts om aan de assistente te vragen of ze het even open konden zetten. Dat we dat wilden. Nou… dat ging zomaar niet. Moest ik eerst een afspraak met de dokter maken. Oké, apart en bijzonder, maar goed. Afspraak gemaakt. Ik voelde de weerstand al aankomen, dus ik had me voorbereid. Alles voor ons beiden zwart op wit gezet. Datum erop, handtekening eronder en naar die afspraak. Op een andere dag weer, want zo snel gaat dat natuurlijk niet.
Ik vertel m’n verhaal. Oké, er werd wat tegengestribbeld, maar het kon voor mijn medicijnendossier geregeld worden, maar niet voor dat van m’n man, die moest zelf komen. Ha! Daar was ik dus op voorbereid. Papier uit de tas en ingeleverd. Zag ik nou een soort van teleurstelling op het gezicht tegenover me? Kan aan mijn fantasie liggen, geef ik toe. Maar goed. Dit was geregeld en in orde, waarna de huisarts vroeg waar ik verder voor kwam. Nou, nergens voor, maar dit moest via een afspraak, dus daarom zit ik nu hier. Verbazing op het gezicht.
En kijk, nu heb ik er dus een verhaal over, maar ik denk dat de meneer aan de andere kant van de tafel er toch ook wel het zijne van moet hebben gedacht. Dat iemand er dus helemaal een afspraak voor moet maken en zelf live aanwezig moet zijn. Zou hij het achteraf ook niet een beetje een ingewikkelde aanpak vinden? Hè, dat had ik hem natuurlijk kunnen vragen. Toch niet helemaal goed voorbereid…
Door: Franska
